Ze vertellen over de pijn van hun aftakeling maar hebben vooral verdriet door de oorlog in Oekraïne. Ze hebben het gevoel dat ze terug bij af zijn, terug bij de wonden van hun jeugd in de laatste grote oorlog. Alles begint voor hen opnieuw. Ze zijn bang en moeten huilen. Niemand uitgezonderd. En ze vragen of we samen kunnen bidden. Dat doen we hardop.

Als ik dat voor me zie gebeuren, moet ik denken aan een andere oudere. Hij beleeft elke dag de dramatische gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog. Als kleine jongen moest hij vaak rennen voor zijn leven als er weer bommen op zijn stad worden gegooid. Bij de beelden uit Oekraïne ziet hij zichzelf weer hardlopen om de schuilkelder te bereiken. De schuilkelder van Kiev lijkt in alles op de schuilkelder van zijn jeugd. Er zit meer dan tachtig jaar tussen, maar geschiedenis is slechts één dag als het jezelf treft. Dan ziet hij zichzelf weer voor zijn leven hollen, op weg naar zijn moeder die op hem wacht. Zijn vader was er nooit.

Dat oorlogsbeeld van toen is het oorlogsbeeld van nu, moeders met hun kinderen op de vlucht naar een veilige plek en vaders elders. Als ik wil weten hoe hij kan leven met dit trauma, vertelt hij dat hij zijn ziel elke dag afsluit om niet te hard getroffen te worden. Dat doet hij door te bidden. Dan kan hij schuilen bij God, net als toen. Want toen hij de bommenwerpers zag komen voor het grootste bombardement en gek genoeg geen luchtalarm hoorde, rende hij voor zijn leven en werd toen aangeraakt door God zelf. Hij vergeet nooit meer dat hij opgetild werd en zo net op tijd de schuilplaats bereikte. Hij ontdekte toen dat God van hem houdt en in zijn hart woont. Dat troost hem tot de dag van vandaag, deze diepe vrede in zijn hart. Die wenst hij toe aan ouderen in Nederland en aan allen in Oekraïne die lijden in die verschrikkelijke oorlog.

Klik hier voor meer inspiratie

Bron: KRO Magazine