Met twintig mensen die achter de schermen werken en 250 vrijwilligers zetten Suna en haar platendraaiers in heel Nederland buurt- en verzorgingshuizen op z’n kop met spetterende dansmiddagen. Daarnaast tekent Het Danspaleis voor sociaal bewogen evenementen, bijvoorbeeld door in een nieuwe wijk ‘oud en jong’ te verbinden. Zoals Suna nu met haar muziek bruggen slaat tussen generaties en culturen, zo sloeg ze vroeger al bruggen tussen de werelden van haar ouders, die scheidden toen ze vijf was. ‘Met mijn moeder ging ik op zondag naar de kerk, mijn vader had de beroemde PSP-foto van de blote vrouw in een wei voor de ramen hangen. Zo word je vanzelf een verbinder.’

Ze studeerde film- en tv-wetenschappen en dacht aanvankelijk dat ze films wilde gaan maken. Maar toevallig rolde ze een theatervoorstelling in: ‘Toen merkte ik dat voor mij de chemie zit in de interactie met het publiek. Ik vond dat zo bijzonder! Het maken van films raakte op de achtergrond.’

Ze deed verschillende theaterprojecten en daarnaast draaide ze als DJ SUNA in het Amsterdamse nachtleven. Toen kwam, in 2012, een vriendin met het verzoek of Suna op het feest van haar moeder zou willen draaien. Tot dat moment had ze niet speciaal iets met de doelgroep ouderen, maar dit verzoek zou haar leven op een ander spoor zetten. ‘Wat er gebeurde op dat feest! Het was alsof ik op emotionele olie boorde. Mensen lachten, huilden, er kwamen allerlei herinneringen boven. En dat zie ik nog steeds, elke keer, gebeuren. Je ziet mensen opleven, contact maken. Die connectie, dat is waarom ik het nog steeds doe.’

Een middag op pad met Suna en het Danspaleis-team laat zien waar ze het over heeft. De vrolijkheid kolkt door het tot Danspaleis omgetoverde zaaltje en ook Suna zelf geniet zichtbaar. ‘In een club sta je voor een deinende massa. Draaien voor ouderen is heel intiem. Je maakt veel meer individueel het verschil. Mensen komen zingend naar me toe om een verzoekplaat aan te vragen. Er is oogcontact, je ziet elkaar echt.’

Intussen wordt zo ook de missie van Het Danspaleis waargemaakt: ouderen vitaal houden door het inzetten van muziek en dans. ‘Vaak is de eerste reactie: “Nee, ik dans niet”. Maar onze vrijwilligers zijn echt contactmakers en weten bijna iedereen de dansvloer op te krijgen. Na een middagje dansen voelen ouderen zich fitter en vrolijker. Het is een goede manier om mensen in beweging te krijgen en uit te dagen meer te durven, elke keer een stapje extra.’

Haar ervaringen in het uitgaansleven zet Suna ook in op de dansmiddagen van Het Danspaleis. ‘We werken altijd toe naar een gezamenlijk moment. Zo’n moment dat ik zelf vroeger als uitgaander altijd zocht: het gevoel los te komen van de dagelijkse realiteit. Met elkaar iets beleven. Elkaar herkennen en daardoor een brug kunnen slaan naar een ander. Daar wordt de wereld een stukje beter van.’

Suna heeft een koffer vol Lp’s, alleen de aanblik al opent laatjes in het geheugen. Hits van vroeger klinken door de zaal. Bij ‘Think ‘van Aretha Franklin gaat het dak eraf: het gezamenlijke moment! Maar net zo makkelijk volgt een polonaise op een oude carnavalskraker of ‘Zullen we maar weer’, van de populaire Antilliaanse band Doble R. Muziek als toverformule; Suna is getuige geweest van vele magische momenten.

‘Ik zie dingen gebeuren die me erg ontroeren. Er is zoveel gekkigheid. Ik ervaar het soms als levend theater met een lach en een traan en daar geniet ik van; iemand die uit volle borst aria’s gaat zingen midden op de dansvloer. Een man in een rolstoel die de rugleuning naar achteren klapt en daar volkomen ontspannen ligt, midden op de dansvloer. Dat raakt ook mij, maar ook de ander, je raakt elkaar, het is geen eenrichtingsverkeer.’

Iedereen zegt hetzelfde op de dansmiddagen van Het Danspaleis: “Waar kun je tegenwoordig nog dansen?” Suna en haar platendraaiers voorzien wat dat betreft echt in een behoefte. ‘Wat ook belangrijk is’, zegt Suna, ‘ouderen zijn er niet meer aan gewend om aangeraakt te worden. Terwijl dat mensen juist zo goed doet. Dat is sowieso in deze tijd belangrijk: live contact, niet via schermen. De techniek heeft ons veel gegeven, maar ook iets afgenomen: direct contact. En dat is het fijne van dansen: je mag elkaar weer gewoon aanraken!’

Bekijk hier deze aflevering