Anna Gimbrère: 'Ik beschouw de aarde als steeds unieker'

Tekst: Ernest Marx -  Beeld: Janita Sassen

Anna’s ogen glinsteren wanneer Klaas haar vertelt over KRO-NCRV’s Space Challenge – Expeditie Mars. Dat is zijn nieuwste tv-programma waarin hij samen met André Kuipers een interactieve ontdekkingstocht door de ruimte maakt en virtueel afreist naar Mars. Het klinkt Anna als muziek in de oren. Vandaag zitten ze samen in een café aan het Amsterdamse Westerpark. Het is niet de eerste keer dat ze elkaar spreken. Anna was als wetenschapsjournalist eens te gast in Klaas’ jeugdprogramma Zapplive. Ook namen ze samen een proefuitzending op voor een mogelijk populairwetenschappelijk programma voor KRO-NCRV.

Klaas: ‘Hoe is het eigenlijk afgelopen met jouw sollicitatie bij de ESA? Je wilde daar toch astronaut worden?'

Anna: ‘Slecht. Ik lag er de eerste ronde al uit. Net als iedereen die ik ken trouwens. Als Europese tegenhanger van de NASA heeft de ESA met meerdere landen te maken. En landen die het meeste geld aan bemande ruimtevaart uitgeven, maken de meeste kans. Nederland is er daar niet eentje van.’

Klaas: ‘Wat dat betreft is het bijzonder dat we al twee Nederlandse astronauten hebben gehad. André Kuipers is zelfs al twee keer de ruimte in geweest. Een van de eerste vragen die ik hem in Space Challenge stelde, was: “Waarom willen we nu eigenlijk naar Mars?” Hij zei dat nieuwe gebieden ontdekken en grenzen verkennen nu eenmaal bij mensen in het bloed zit. Dat is de primaire drijfveer waarom we nu ook naar Mars willen. En niet om een alternatief voor de aarde te zoeken. De aarde heeft unieke eigenschappen die nergens anders in ons universum te vinden zijn. Door dit programma besef ik extra hoe bijzonder onze planeet is. In dat licht is het bizar dat we er zo slecht mee omgaan. De aarde is alles wat we hebben.’

Anna: ‘Heeft dat programma jouw ogen geopend?’

Klaas: ‘Ik ben me meer bewust geworden van de kwetsbaarheid van de aarde en van mijn eigen nietigheid. Er is een bekend filmpje dat vanaf de aarde uitzoomt naar het universum. Je ziet de aarde alsmaar kleiner en kwetsbaarder worden. André heeft als astronaut de aarde in het echt vanuit de ruimte gezien. Het schijnt dat zoiets letterlijk je perspectief op het leven op aarde verandert.’

Anna: ‘Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor ruimtevaart. Naarmate ik daar meer over las, zoomde ik meer uit en beschouwde ik de aarde als steeds unieker. In een oneindig grote leegte hangt daar zo’n heel klein planeetje, met een beschermende atmosfeer en een stralingsschild. We zitten met elkaar op deze aardbol en toch maken we er een puinhoop van! Die realisatie heeft er bij mij voor gezorgd dat ik op een andere manier met duurzaamheid omga. Werkt dat bij jou ook zo?’

Klaas: ‘Jawel. Maar kan ook voor een gevoel van machteloosheid zorgen. Ik maak me soms bijvoorbeeld heel druk over wat ik eet of ik probeer ineens minder plastic verpakkingen in huis te halen. Maar eigenlijk heeft dat maar weinig impact als niet iederéén meedoet. Het moet dus grootschaliger. Gooi bijvoorbeeld eens een flinke belasting op vliegtuigtickets!’

Anna: ‘Helemaal mee eens. Qua duurzaamheid doe ik echt wat ik kan. Maar het haalt niet zo veel uit. Ik merk dat ik mijn eigen vrienden niet eens kan beïnvloeden. Zo irritant. Ik eet al vanaf mijn zestiende geen vlees meer. In plaats van dat mijn vriendinnen zeggen: “Wat inspirerend!” hoor ik eerder: “Wat ongezellig, neem toch een bitterbal!" Pas als de tijdsgeest verandert, als er betere alternatieven voor vlees zijn en er vanuit de politiek groenere wetgeving komt, zullen mensen veranderen. Dat kost tijd.’

Dit is een gedeelte van een verhaal uit ons magazine Vertel. Wil je het hele verhaal lezen? Vraag dan nu een gratis proefnummer aan van Vertel.