De biologische vader

Bea en Zofia hebben dezelfde vader: Tonny. Wanneer Zofia pas twee is, scheiden haar Poolse moeder en Tonny. Hierna start Tonny een gezin met Bea’s moeder. Zo groeien de twee zussen op zonder elkaar, maar in dezelfde stad.

Bea denkt jarenlang dat haar halfzus in Polen woont. Ze heeft geen idee dat halfzus Zofia bijna om de hoek woont. Bea: ‘Ze had mijn buurmeisje kunnen zijn.’

Bea’s jeugd

Bea groeit op in een groot gezin in Amsterdam. Ze heeft een hechte band met vader Tonny en haar broers en zussen. Deze band breekt wanneer ze pas tien jaar oud is. In die tijd gaat het zo slecht binnen het gezin, dat de Raad van de Kinderbescherming ingrijpt. Tot Bea’s verdriet splijt haar gezin uiteen.

Bea: ‘Ik ben mijn familie heel jong kwijtgeraakt. Nu ik weet dat mijn halfzus er is, wil ik haar vinden. Ik wil redden wat ik redden kan.’

Zofia’s jeugd

Halfzus Zofia is enig kind en woont een paar kilometer verderop. Ze groeit op zonder haar biologische vader Tonny, maar haar moeder en stiefvader zijn goed voor haar. Zofia vertelt: ‘Ik kreeg alles wat ik wilde. Het was een goed familieleven.’ 

Voor een lange tijd wist Zofia niet dat ze een halfzus had aan haar vaders kant. Over vader Tonny vertelt ze: ‘Ik dacht dat hij zich niet interesseerde in mij.'

De brief van Tonny

Tonny schrijft brieven aan Zofia’s moeder die het tegendeel bewijzen: hij had wel degelijk interesse in Zofia. Hij schrijft: ‘Wanneer ik je weer zie, neem dan kleine Zofia mee. Ik wil haar graag enkele dagen bij me hebben.’

De brieven zijn geschreven na de scheiding van Zofia’s ouders. Pas vele jaren later, na de dood van haar moeder, vindt Zofia de brieven. Ze vertelt wat deze vondst met haar doet: ‘De brieven bieden mij troost.’

Ongelofelijke overeenkomsten levensloop

Nu de twee zussen elkaar eindelijk gaan ontmoeten, kunnen ze elkaar troost bieden. Zowel Bea als Zofia hebben namelijk een zwaar leven gehad, op dezelfde manier: beiden zijn getrouwd en gescheiden, en allebei verloren ze een partner en een kind.

Het is wonderbaarlijk: twee zussen die elkaar niet kennen, beleven dezelfde narigheden. Wanneer Bea hoort dat haar halfzus dezelfde moeilijkheden te verduren krijgt, verzucht ze: ‘Ach wat zielig, daar baal ik van. Ik word er zelfs een beetje boos van.’

Bea legt het boze gevoel uit: ‘Mijn zus is mij ontnomen door mijn ouders, ik heb geen keuze gehad.’ Het liefst had Bea haar zus namelijk eerder ontmoet. Ze hadden een steun voor elkaar kunnen zijn in moeilijke tijden.

De ontmoeting

Bea en Zofia ontmoeten elkaar voor het eerst op een zonnige dag in een park. De twee stralen wanneer ze elkaar zien. Zofia zegt: ‘Ik heb altijd een zusje gewild.’ Bea antwoordt: ‘Nou, nu heb je er een.’

Hoe is het nu met Bea?

Met alle liefde is Bea nu een zusje voor Zofia. Ze vertelt: ‘We hebben elkaar zoveel te vertellen. We hebben natuurlijk levens gehad die zo bizar veel op elkaar lijken, dat is gewoon eng. En dan is het prachtig dat je dat nu met elkaar kan delen.’

Bea vertelt verder over het contact dat ze nu heeft met haar zus: ‘We sturen elkaar elke week een bericht via de telefoon. Over niks eigenlijk. Dat ik met de hond heb gewandeld, en dat zij bij haar buurvrouw een kopje koffie gaat drinken. Over gewone, dagelijkse dingen dus. Dat is toch fantastisch, dat we nu deel van elkaars leven uitmaken.’

Hoe is het nu met Zofia?

Zofia vertelt dat ze eerst twijfelde of ze Bea wilde ontmoeten: ‘Toen ik hoorde dat Bea naar mij op zoek was, wist ik nog niet zeker of ik ook op zoek was naar een zus. Je krijgt er ineens familie bij. Willen die dan met z’n allen Kerstmis vieren? In een kringetje je verjaardag vieren?’

Die twijfels verdwijnen naarmate de tijd vordert. Zofia vertelt: ‘Ik merkte dat ik langzaam steeds nieuwsgieriger werd naar Bea. Uiteindelijk vind ik het prachtig om een zus te hebben. We gaan elkaar zeker vaker zien, de eerste afspraken zijn gemaakt. En ondertussen sturen we elkaar berichtjes. Dan ben ik aan het appen met mijn zus. Gek toch?’