Marina’s heftige verleden

Marina vertelt Jetske van den Elsen in het vorige seizoen van Spoorloos dat ze als kind met haar ouders, broer en twee zussen in West-Berlijn woont. Ze is zes jaar oud als haar moeder sterft door zelfdoding en belandt met haar broer en zussen in een kindertehuis.

Op haar tiende komt Marina in een Nederlands pleeggezin terecht, waarna ze het contact met haar broer en twee zussen verliest.

Fijn contact met zus

Sinds Marina één van haar zussen, Manuela, weer terugvond, hebben de twee dagelijks contact. Marina vertelt: ‘We hebben hetzelfde meegemaakt, dus we kunnen makkelijk met elkaar praten over ons verleden. Ik heb mijn zusje terug, en de liefde is onvoorwaardelijk.’

Oudste zus blijft achter in kindertehuis

Eén zus heeft Marina nog niet terug: Dayna. Dit is haar oudste zus. Zij blijft achter in het kindertehuis wanneer Marina naar een pleeggezin gaat. Na Dayna’s achttiende verjaardag is ze niet meer welkom in het kindertehuis, daarom belandt ze op straat. 

Dit is een erg moeilijke periode voor haar. Ze vertelt: ‘Ik voelde me eenzaam, iedereen was weg.’

Drie zussen herenigd

Dayna wilde vorig jaar niet deelnemen aan een ontmoeting met haar zussen in Spoorloos. Marina vermoedt waarom: ‘Ze is mensenschuw.’

Spoorloos weet Dayna deze keer echter te overtuigen en regelt een ontmoeting tussen Marina en Dayna. Wanneer de twee zussen elkaar weer zien, vliegen ze dolblij in elkaars armen. Na deze ontmoeting zoeken ze ook hun derde zus op. 

Zo zijn Marina, Manuela en Dayna weer herenigd. Helemaal compleet zijn ze echter niet. De drie zussen hebben ook een broer: Michael - de zussen noemen hem Micky. Een ontmoeting met hem regelen is helaas onmogelijk.

Broer herdenken

Broer Micky is overleden aan de gevolgen van alcohol in combinatie met antidepressiva. Nu de drie zussen weer herenigd zijn, nemen zij samen de tijd om hun broer te herdenken. Marina maakt een gedenksteen voor Mickys graf.

Het opschrift van de gedenksteen luidt: ‘Micky, lieve broer, we missen je. Gelukkig hebben wij, je drie zussen, elkaar weer gevonden. We willen alles doen om het beste te maken van ons leven, zoals jij het ook gewild zou hebben. We zullen je nooit vergeten. Je zussen, Dayna, Marina en Manuela.’ 

Marina heeft haar plan voor een toekomst met haar zussen dus duidelijk voor ogen: ‘We gaan genieten van het leven.’

Hoe gaat het nu met Marina?

En genieten doen ze. Marina vertelt: ‘Het komende kerstfeest gaan we samen koekjes bakken, naar de kerstmarkt in het tuincentrum en lekker eten. En vooral veel lachen!’

Ook vertelt Marina: ‘Sinds de eerste ontmoeting bel ik heel vaak met Manuela, met Dayna wat minder. Ik heb wel een enorme klik met Dayna: we denken hetzelfde, we praten hetzelfde, we houden van dezelfde kleding en ook van blingbling, haha. We proberen elkaar minstens drie keer per jaar te zien.’

Moeilijke periode

Wanneer ze elkaar zien, komen er vaak moeilijke onderwerpen uit het verleden ter sprake, vertelt Marina: ‘De mishandelingen door onze vader en het overlijden van onze moeder. Die onderwerpen komen altijd weer op tafel. We vinden het alledrie moeilijk, maar we hebben ook steun aan elkaar omdat we hetzelfde hebben meegemaakt.’

Ook vertelt Marina meer over de periode voor de dood van haar broer: ‘Mijn zussen hadden al die jaren contact gehouden met Michael. Toen het minder goed met hem ging, lieten ze zijn hond uit, maakten zijn appartement schoon en hielpen hem met zijn administratie. En ze verzorgden zijn slang! Dat was heel apart, want ik heb zelf ook ooit eens een slang gehad.’

De steen voor Micky

Tot slot legt Marina uit hoe ze nu omgaat met de dood van haar broer: ‘Toen Michael overleed, was er geen geld voor een eigen graf. Dus hij ligt op het kerkhof in een algemeen graf.’ 

Ze vertelt verder: ‘Om hem gezamenlijk te herdenken en een nieuwe start te maken, heb ik een mooie leisteen laten maken met onze foto’s en een tekst. Die heb ik op zijn graf gelegd. Na de herdenking heb ik die steen weer meegenomen naar huis.’ 

Marina legt uit waarom ze de steen mee naar huis nam: ‘Mijn zussen kunnen makkelijk naar het graf gaan, de afstand voor mij is veel groter. Zij wilden de steen niet hebben, dus toen heb ik hem heel voorzichtig meegenomen. Nu hangt hij boven mijn bed.’