"Presentator, spreker, theatermaker en vader van Livia & James", prijkt bovenaan zijn Twitterbiografie. Marc de Hond verloor op jonge leeftijd zijn moeder en belandde in 2002, door een medische fout tijdens een operatie, voorgoed in een rolstoel. Of dat hem tegenhield om positief door te leven? Absoluut niet. Hij werd een boegbeeld voor velen, want zoals hij altijd zei: "Hoe donker de tunnel ook is, je kan er altijd wat lampjes ophangen." Vader Maurice memoreert zijn zoon, die door zijn positiviteit, creativiteit, daadkracht (en nog veel meer eigenschappen), voor altijd een plekje in ons geheugen heeft veroverd.
"Ik kom hier geen ode aan Marc geven, want dat heeft hij zelf al gedaan"
Vrijdagavond, twee dagen na het overlijden van zijn 42-jarige zoon. Maurice de Hond zit aan tafel bij Margriet en vertelt over het karakter van Marc. “Toen hij door een fout in het ziekenhuis een dwarslaesie opliep, had hij een bitter iemand kunnen worden. Met wrok wat met hem gebeurd was." Dat werd hij niet, vertelt Maurice. "Door zijn karakter, het boek dat hij schreef en op andere manieren werd hij een voorbeeld voor mensen met een handicap." Hij liet zien hoe je met tegenslagen om kan gaan, vertelt zijn vader. "Wat voor indruk Marc gemaakt heeft, hebben we donderdagochtend gemerkt aan de reacties toen om zeven uur het persbericht naar buiten ging. Het was echt overweldigend." Over zijn komst naar de studio is Maurice duidelijk: "Ik kom hier geen ode aan Marc geven, want dat heeft hij zelf al gedaan."
Ik heb een brief van tien kantjes gekregen
Tastbare herinneringen bleven achter
"Marc heeft het heel snel kunnen verwerken dat het zijn eind was", vertelt Maurice. "We hebben zoveel fijne momenten gehad waarin we dat afscheid compleet konden maken. Marc heeft diverse mensen om hem heen een brief gestuurd over wat die persoon voor hem betekende. Ik heb een brief van tien kantjes gekregen, die hij voorgelezen heeft. Ik heb ook een brief naar hem geschreven van vijftien kantjes wat hij voor mij betekende. Het verdriet hebben we samen gedeeld, maar Marc heeft ons ook geholpen om het verlies te verwerken."
"Het verlies zal er zijn, maar het positieve overheerst omdat we tot het laatste moment nog zoveel hebben doorgemaakt. Hij was tot het laatst grappig en we hebben nog zoveel meegemaakt. Zijn leven te kort, maar wel compleet gemaakt. Ook met zijn fantastische vrouw die hem zo ontzettend steunde. Al die mensen dichtbij hem kunnen alleen maar met een glimlach aan hem denken."
"Ik kreeg al snel het gevoel dat ik in dezelfde film was terechtgekomen"
Het is niet voor het eerst dat het gezin wordt geconfronteerd met het overlijden van een dierbare. "Mijn vrouw kreeg borstkanker toen Marc twee jaar oud was en zijn broertje Michel een half jaar." Maurice vertelt over een tragische herhaling van het verleden. "Marc kreeg blaaskanker toen zijn dochter twee jaar oud was en zijn zoontje een half jaar. Als je de timing van het moment van blaaskanker tot en met zijn overlijden en die timing bij mijn vrouw bekijkt... Dat duurde ook zeventien maanden. Ik kreeg al snel het gevoel dat ik in dezelfde film was terechtgekomen."
Waar zij leven, zal hij altijd zijn
"Mijn vrouw was precies hetzelfde als Marc, ook visueel gezien. Ze maakten dezelfde fase door waarin ze verdriet met elkaar deelden, maar ook een fantastische tijd meemaakten. We hebben toentertijd een audiobandje gemaakt voor de kinderen. Dat bandje hebben we laten horen", dat voorbeeld nam Marc over, vertelt Maurice. "Hij dacht: ik ga hetzelfde doen voor mijn kinderen. Dankzij de technologie van vandaag kan je dit op een veel uitgebreidere manier doen. We leven in een wereld waar iedereen een camera heeft", en daar heeft Marc dankbaar gebruik van gemaakt. "Hij heeft voor zijn kinderen zoveel nagelaten. Ik ben ervan overtuigd dat als mijn kleinkinderen dertig jaar zijn, dat zij meer over hun vader weten dan een gemiddeld persoon van dertig die nog een levende vader heeft. Waar zij leven, zal hij altijd zijn."
Maurice eindigt met een belangrijke boodschap
"Als je in zo’n situatie komt, en je hebt de kracht om eroverheen te stappen, dan kan je zoveel doen voor het verwerkingsproces van de mensen om je heen. Je maakt jezelf ook een soort van onsterfelijk. Niet alleen jouw kinderen, maar ook kleinkinderen kunnen dat allemaal zien. Het is zonde, als je er mentaal in staat toe bent, om die kans te missen."
