"Zij zijn in mijn hoofd gekropen, maar ook in dat van henzelf. Alsof een groot gesprek al is gevoerd", vertelt de openhartige Splinter Chabot over zijn Confettiregen. Het boek laat een diepe indruk achter op haar lezers. Verschillende generaties herkennen zichzelf in de worsteling waar het verhaal om draait. Ontroerend, en een opening tot de zielenwond die nog vanbinnen zit, vertelt lezer Paul. "Het blijft altijd een kwetsbaar stukje."
Paul is inmiddels ruim dertig jaar uit de kast, maar het boek van Splinter sloeg in als een bom. "Die worsteling heb ik nog nooit eerder zo mooi in een boek gelezen. Het raakte me aan mijn eigen wond van vroeger. Ik legde het weg en moest huilen. Het gaat over een innerlijke reis die je als gay hebt gemaakt. Dat blijft altijd bij je."
Je voelt dat je homo bent, maar je wilt het niet
Een gevecht tussen weten en willen
"Ik ben nu 54, ben in therapie geweest, dacht het allemaal te hebben verwerkt. Maar het boek raakt aan de reis die ik in mijn eigen tienerjaren heb gemaakt." Paul is opgegroeid in een liefdevol gezin, maar toch heeft hij zijn coming-out ervaren als een worsteling, vertelt hij. "Je voelt dat je homo bent, maar je wilt het niet. Ik was tweeëntwintig toen ik het mijn ouders vertelde. Dat innerlijke gevecht van het wel wéten, maar het niet wíllen, het wegstoppen, doorgaan en ontkennen, dat geeft ergens een zielenwond."
Hoe reageert de omgeving?
We leven in een moderne samenleving, maar nog steeds is een coming-out voor veel mensen een strijd, soms ook een pijnlijk proces. "Je weet nooit honderd procent zeker hoe iemand zal reageren. Als je het gezegd hebt, dan is het definitief. Dat is zo'n drempel die je over moet. Iedereen weet het dan opeens", aldus twintigjarige lezer Anoek.
Ik heb #Confettiregen van @SplinterChabot echt verslonden. Geraakt door de manier waarop hij schrijft over zijn eenzame zoektocht naar zijn identiteit. Vol prachtige woordspelingen. Soms ook heel grappig en herkenbaar, maar bovenal denk ik vooral dat het troost biedt. pic.twitter.com/a22UbCWiER
— Esmee Köhler (@esmeekohler) April 20, 2020
De ontdekkingstocht duurt langer dan je coming-out
Een coming-out is het moment waarop je blijkbaar iets móét gaan vertellen, legt Splinter uit. En er zijn mensen die denken dat dat helemaal niet zo lastig is. Dat is het voor sommigen dus wel. "Je bent zelf nooit ergens in gaan zitten. Dus dat je uit een kast moet komen, door te zeggen: ik ben dit of ik ben dat, dat voelt vreemd." Het proces voorafgaand aan een coming-out duurt vaak al veel langer, vervolgt hij. "Het is niet alsof je op een ochtend wakker wordt en ineens weet: ik ben dit, ik word hier verliefd op of ik houd daarvan."
Dit bericht bekijken op Instagram
Een bericht gedeeld door Splinter (@splinterchabot) op 23 Apr 2020 om 11:29 (PDT)
Je komt op school en voelt dat mensen je aankijken
Anders dan de rest
Die ontdekkingstocht is ook voor de zeventienjarige Freek herkenbaar. "Ook al kom je uit een gezin waar het geaccepteerd wordt, en je ervaart een opluchting als je het eenmaal hebt gezegd, dan nog voel je altijd de ogen die op jou gericht zijn. Je komt op school en voelt dat mensen je aankijken. Je voelt dat je bekeken wordt, omdat je op een of andere manier anders bent."
Door die ontdekkingstocht word je al vroeg gedwongen om na te denken over wie je bent
Volgens Paul is juist dat 'anders zijn' precies hetgeen dat je gedurende je pubertijd niet wilt voelen. Toch heeft het ook een mooie kant, vindt hij. "Door die ontdekkingstocht word je al vroeg gedwongen om na te denken over wie je bent. Accepteer je jezelf? Je bent misschien anders, maar daar zit ook iets moois in. Dat stukje acceptatie is belangrijk. Voordat je dat je daar bent, heb je vaak al een hele reis afgelegd."
Dit hele item met tranen op de bank gezeten. Die worsteling is zo eenzaam wat raar is omdat je constant zo met anderen bezig bent. Constante veroordeling, angst. En nu boosheid en verdriet. Om liefde, dat wel.
— Nathalie (@z0nderreden) April 29, 2020
Jezelf druk opleggen
"Je voelt dat je anders bent. Een heleboel anderen maken niet mee wat jij meemaakt. Daardoor krijg je te maken met heel veel vooroordelen. Een hetero zal nooit zeggen tegen zijn vrienden: jongens ik moet jullie iets vertellen, ik ben hetero, dat is heel apart." Het voelt heel kwetsbaar en je legt jezelf een bepaalde druk op. 'Ik moet iets aan de rest gaan vertellen', vertelt Freek.
Waarom draag je geen horloge? Vraagt Zekerheid
Omdat ik tijdloos ben, antwoordt Worsteling
Zo klinkt het openingswoord van het boek. Iedereen kent een bepaalde innerlijke worsteling, of het nu gaat over keuzes, carrière of persoonlijke strubbelingen. "Door zelf extreem kwetsbaar te zijn -voor mijn gevoel heb ik geen enkel geheim meer- probeer ik te laten zien dat dat adem kan geven. Ik voel me nu zekerder dan ooit. Ik hoop dat mensen nadat ze mijn boek hebben gelezen denken: ik ben wie ik ben. De worsteling is tijdloos, maar voor mij is hij tot een eind gekomen. Daar kan ik nu toch een horloge op aanbrengen", besluit confettikoning Splinter Chabot.
Bekijk hier het hele gesprek met Splinter en de lezers:
