In de rubriek ‘First Person’ publiceert Vox meeslepende en provocerende verhalen geschreven door mensen met een unieke positie, baan of inzicht. Eén van deze personen is David Litt. Hij werd op zijn  24ste (holy shit!) al speech writer van president Obama. Een hele prestatie voor die leeftijd.

Volgens The New York Times zouden veel mensen in een soortgelijke positie, hun ego opblazen en hun connecties met de president en consorten extra aandikken. Maar dit geldt niet voor Litt, die in zijn boek ‘Thanks Obama: My Hopey, Changey White House Years’ toegeeft dat het best even duurde voordat de president überhaupt zijn naam wist.

Uiteindelijk lukte het Obama natuurlijk wel om de naam van Litt te onthouden. De schrijver kreeg tijdens zijn jaren in het Witte Huis zelfs de kans om teksten te schrijven voor het bekende White House Correspondents Dinner (het jaarlijkse diner waar de president zichzelf en de media op de hak neemt). Maar Litt heeft nog veel meer geleerd van het werken voor president Obama. Een paar van de belangrijkste dingen deelt hij nu met Vox.

Jong en ongeschikt

“Toen ik in 2011 werd aangenomen als speechschrijver voor het Witte Huis, dacht ik dat iemand een fout had gemaakt,” vertelt Litt. “Er zijn meer dan 300 miljoen mensen in de V.S. waar natuurlijk ook een paar kinderen tussen zaten, maar de meeste van deze mensen waren toch volwassen, en dus geschikter dan ik,” vervolgt hij.

De schrijver heeft het vermoeden dat hij in veel opzichten inderdaad niet de ideale kandidaat was voor deze baan, maar dankbaar is hij zeker: “Vooral omdat het me heeft gedwongen om, vaak tegen mijn zin in, me als een volwassene te gedragen.” En dat laatste heeft volgens Litt niets met leeftijd te maken. Volwassen zijn is namelijk een manier van verantwoordelijkheid dragen.

The adult in the room

Als je president van de Verenigde Staten bent, verwachten mensen automatisch dat jij de ‘adult in the room’ bent. Obama was dan misschien wel de president van Amerika, maar hij was zeker niet perfect. Ook hij maakte fouten, volgens Litt. “Maar wat hem ‘the adult in the room’ maakte, was de manier waarop hij zijn prioriteiten stelde,” zegt de speechschrijver. Hij legt uit: “Kinderen verlangen naar aanbidding. Volwassenen verlangen er niet naar, maar ze verdienen hun respect. Kinderen hechten waarde aan bezit, terwijl volwassenen waarde hechten aan de verantwoordelijkheden die hebben.”

Een kind als Amerikaanse president

Als je de wereld op deze manier bekijkt, dan blijkt dat er geen almachtige volwassenen bestaan. Maar wel een heleboel kinderen. “Die kinderen zijn er in alle leeftijden, in alle beroepen en in alle politieke partijen,” vertelt  Litt. En hier ligt meteen het pijnpunt van de huidige president, volgens de schrijver: “Ook al is Donald Trump de oudste president ooit, hij is ook het eerste kind die het schopte tot opperbevelhebber.”

Iedereen moet volwassen worden

Volgens Litt zorgt dit ‘enge politieke moment, waarin een 71-jarig kind de machtigste persoon op aarde is’, ervoor dat mensen dromen over de terugkeer van Obama. Hij begrijpt dat deze fantasie een troost is voor veel mensen. “Maar,” zegt hij, “als we het gevoel willen hebben dat de Obama-beweging écht terug kan keren, dan moeten we zelf volwassen worden en onszelf redden. Dat is de essentie van onze democratie. Niemand is de allerbeste, maar als we allemaal ons best doen, zijn we wel goed genoeg.”

Fouten zijn leermomenten

Nu is Litt natuurlijk niet de meest objectieve persoon. Hij is duidelijk helemaal team Obama en totaal geen fan van Trump. Maar gelukkig geeft hij ook wat kritiek op Obama’s presidentschap.

Eén van die missers van Obama zat volgens Litt in de lancering van Obamacare en de bijbehorende website www.healthcare.gov. In de praktijk werkte de website niet goed en de informatie die er was, was ook nog eens zeer verwarrend. Heel stom, maar Obama besloot het te zien als een leermoment.

Lange leve de pessimisten!

Er werd een originele oplossing bedacht: voortaan werden er altijd een paar ‘pessimisten’ aangewezen. “Het was hun taak om erachter te komen wat er allemaal maar mis zou kunnen gaan,” vertelt Litt. Klinkt niet als een prettige ervaring, om je de hele tijd te omringen met mensen die je plannen afschieten. Maar aan ja-knikkers heb je niets. Volgens de schrijver waren het dit soort momenten die hem het belang van discipline en zelfkritiek leerde.

De perfecte volwassene bestaat niet

Volgens Litt is er genoeg reden om optimistisch te blijven over de toekomst. Er bestaan namelijk geen perfecte volwassenen. En die hebben ook nooit bestaan. Juist die realisatie biedt hoop, want het laat zien dat jouw politieke held ook maar een mens is.

Wat dit betekent voor het huidige politieke klimaat? Volgens Litt moeten we Trumps ideeën en het gevoel dat hij bij mensen teweeg brengt, niet verwerpen. Maar we moeten wel kritisch zijn over zijn houding tegenover het presidentiële ambt. Want die is best wel onvolwassen.

Benieuwd naar het hele interview met David Litt? Lees het hieronder.