Tekst: Ernest Marx • Beeld: Janita Sassen

Het voorjaarszonnetje wil nog niet lekker doorkomen op deze doordeweekse ochtend. Maar het uitzicht op de charmante binnenhaven vanuit het restaurant in Huizen maakt veel goed. Anita Witzier en Emmely de Wilt zitten tegenover elkaar aan een tafeltje bij het raam.

Ze kennen elkaar; krap anderhalf jaar geleden ontmoetten ze elkaar tijdens de Top 2000 quiz waar ze samen een team vormden. ‘We hebben toen zelfs nog bijna gewonnen,’ zegt Emmely, die er gelijk aan toevoegt dat ze groot fan is van haar KRO-NCRV collega: ‘Ik vind jou gewoon zo’n powervrouw!’ Emmely klinkt licht verbaasd als Anita antwoordt dat de waardering geheel wederzijds is. Anita: ‘Hoe jij je de afgelopen jaren manifesteert bij de radio, wat van oorsprong toch heel erg een mannenwereld is, vind ik fantastisch. Ik denk dat jij een rolmodel bent voor heel veel meisjes en vrouwen die dit vak ambiëren.’

Dan komt het gesprek op hun huidige projecten, zoals The Passion: dit jaar is Anita voor de tweede keer verslaggever van dit grootschalige evenement. Emmely heeft er ooit ook een rol in gehad. Maar haar bijdrage heeft uiteindelijk niemand gezien.

Emmely: ‘Ik zou in 2020 een van de twaalf discipelen spelen. We hadden volop gerepeteerd. Maar vanwege corona ging dat voor ons niet door en zond KRO-NCRV een versoberde versie uit. En het jaar erop is er voor een hele nieuwe cast gekozen.’

Anita: ‘Daar zat ik bij, in 2021. Door corona was dat zonder publiek en dat maakte het extra speciaal. Het gaf een mooi soort verstilling. Maar dat er dit jaar in Harlingen eindelijk weer wel publiek bij is, vind ik fantastisch. Vooral voor al die mensen die daar live deel van willen uitmaken.’

Emmely: ‘Ik vind het mooi dat The Passion zoveel steun geeft aan mensen. Ook aan degenen die niet geloven. Op een of andere manier raak ik altijd ontroerd als ik ernaar kijk. Dat komt door het paasverhaal zelf, maar ook door alle mensen die meelopen met dat grote witte kruis. Zij worden geïnterviewd over wat het verhaal voor hen betekent en wat liefde voor hen betekent. Ze zijn altijd zo eerlijk in hun antwoorden. Dat vind ik prachtig. Ik ben thuis niet met de bijbel grootgebracht, maar ik ben wel gelovig. Ik heb altijd op katholieke scholen gezeten. Ik ben alleen niet kerkelijk, want er zijn aspecten aan het instituut kerk waar ik moeite mee heb.'

Anita: ‘Het dogmatische ervan?’

Emmely: ‘Ja. Ik vind het vreselijk om te zien wat voor een averechts effect dat op mensen kan hebben. De kerk als instituut heeft ervoor gezorgd dat sommigen zich schamen voor zichzelf of zich niet goed genoeg vinden. Ik heb dat gezien bij een aantal homoseksuele vrienden van mij die daar nog steeds last van hebben. Voor mij staat het geloof juist helemaal niet voor uitsluiting.’

Anita: ‘Daarom heb ik mij jaren geleden ook afgewend van het instituut. Ik ben protestants opgevoed. We gingen naar de kerk en ik zat op de School met de Bijbel. Mijn ouders waren niet dogmatisch, maar in de protestantse omgeving waarin ik opgroeide heerste wel zo’n sfeer: je wordt in zonde geboren en blijft je leven lang schuldenaar. De liefhebbende God heb ik daar niet leren kennen. God en het geloof gaan voor mij vooral over liefde. In die vorm denk ik dat het een blijvende bron van inspiratie kan zijn. Als je ziet hoeveel troost het mensen geeft, hoeveel houvast ze eraan hebben...’

Emmely: ‘Ik bid elke avond. Dat doe ik bijvoorbeeld ook al jarenlang voor een jonge collega van mij die al heel lang kanker heeft. Die ziekte gaat maar niet weg. Ik ben daar heel bewust mee bezig en het is een manier om hoop te blijven houden. Bidden is voor mij ook een moment van bezinning aan het einde van de dag. Wat heb ik zoal meegemaakt? Dan voer ik even een dialoog met God.’

Dit is een gedeelte van een verhaal uit ons magazine Vertel. Wil je het hele verhaal lezen? Vraag dan nu een gratis proefnummer aan van Vertel.