Het is al een tijdje geleden dat journalist en columnist Suzanne Rethans een moeilijke periode had met haar gezin. Haar kinderen waren 12, 9 en 4 toen ze besloot weg te gaan, weg van huis, van haar man en van de kinderen. “Ik dacht dit is mijn verhaal”, begint de columnist over de film ‘The Lost Daughter’. “Iemand had het op Facebook aangeraden zonder te vertellen waar het over ging. Ik was meteen gegrepen en geroerd. En je voelt natuurlijk de pijn de hele film door.”

Taboe

De film bespreekt een onderwerp wat voor veel mensen onbespreekbaar is, vanuit een perspectief van het moederschap. Jezelf daarvoor niet geschikt achten, terwijl je kinderen er al zijn. Deze worsteling kent Rethans als geen ander. “Maar niet meteen hoor”, zegt ze aan tafel bij M. “Toen de eerste kwam, was de babytijd heerlijk. Na de tweede werd het al snel wat drukker, twee jongetjes die niet alleen maar aan tafel zitten te kleuren maar echte handenbindertjes waren het. Het was dagelijks alle hens aan dek. Toen bekroop mij af en toe het gevoel van: ‘oh god’”.

Moeizaam

Suzanne Rethans vertelt dat ze nooit heeft gedacht: ‘waar ben ik nou aan begonnen’. “Want ik ben natuurlijk dol op die kinderen. Maar de weerstand die ik ervoer, was niet per se leuk.” Het ging haar niet altijd even gemakkelijk af. “Ik werd steeds vermoeider. Ze werden ouder en er ontstond een enorm breng- en haal schema met muziekles en hockey, daar gingen ze ook niet met plezier naar toe. Als ik dan boodschappen ging doen, lag er alweer eentje krijsend in het gangpad.” Daarover zegt ze: “Mijn makken als moeder is dat ik niet streng was.” Rethans vertelt dan ook dat haar man dit meerdere malen tegen haar gezegd heeft: “Als ik strenger zou zijn dan zou het allemaal makkelijker gaan, maar dat lukte me gewoon niet zo goed.”

In de ‘The Lost Daughter’ is het voor de hoofdpersoon lastig is om kinderen en werk te combineren. De moeder wil verder komen in haar werk en wil promoveren, maar dat lukt niet. Rethans herkent ook dit aspect. “Ik was heel bevlogen in mijn werk. En dat is de actrice ook. Zij werken allebei vanuit huis en ze probeert maar en probeert maar. Ik en mijn ex-man hadden een hele traditionele rolverdeling in het huis. Hij werkte vijf dagen buiten de deur en ik drie dagen thuis, want de kinderen konden maar drie dagen naar de crèche. Doordat ik thuis werkte, en dat zie je ook goed terug in de film, lag bijvoorbeeld de tafel vol met papieren.” De chaos sloeg bij Suzanne thuis om: “Dan was ik bijvoorbeeld aan het bellen en dan hangt er een van de kinderen aan je been, je hebt op die manier de hele tijd conflicten in het huis.”

Verliefdheid

De hoofdrolspeler in de film is uiteindelijk weggegaan bij het gezin, net als Suzanne Rethans. Ze werd verliefd op schrijver Peter Buwalda. Ze legt uit dat die liefde noodzakelijk was om de stap te zetten. “Anders had ik het nooit gedaan. Ik vond mezelf gewoon niet zo leuk als moeder.” Ze was de hele tijd druk met zichzelf bewijzen, was de coach in het hockeyteam van haar kinderen en zat ook in allerlei commissies. “Maar ik vond mezelf er niet goed in slagen.” De combinatie van jezelf te kort zien en thuis ook de rust niet vinden werden haar te veel. “Ik dacht steeds meer aan co-ouderschap, dat zou voor iedereen beter zijn en dan zou ik ook tijd hebben om tot rust te komen.”

Suzanne is sinds haar 25ste columnist en schreef vanaf het eerste moment ook openhartig over haar relatie en dingen die ze meemaakte. Niet iedereen kon haar verhaal waarderen. “Mensen werden erg boos want ik pastte niet meer in het normaal. Ik heb enorm veel kritiek gekregen over mijn acties. Dat was alleen maar erg pijnlijk en verergerde in die tijd mijn gevoel die ik over mijzelf had.” Als Suzanne terugkijkt naar die tijd had ze het allemaal anders gedaan, zegt ze. “Ik ben gevlucht in die verliefdheid, maar ik had thuis eigenlijk rust moeten eisen. Ik had het anders moeten aanpakken met mijn partner destijds.”

“Hij was niet zo ontvankelijk”, zegt Suzanne. “Hij vertelde me dat ik strenger moest zijn en het niet zo groot moest maken. Het voelde voor mij alleen maar alsof ik aan het watertrappelen was in de oceaan en ik verzoop.” 

Compassie

Dit alles is alweer tien jaar geleden. “Ik heb me heel erg lang schuldig gevoeld. Ik kan pas sinds kort met compassie naar mezelf kijken. Ik wist rationeel wel dat ik met het schuldgevoel niet heel ver kwam.” Suzanne legt uit dat je je dan ook schuldig gedraagt, “Dan stel je je grenzen ook niet en blijven ze je als schuldige zien, maar er zijn een heleboel andere factoren die ook meespelen”. Dat gevoel heeft ze lange tijd ervaren als haar straf. “Ik was mijn eigen grootste criticus, maar inmiddels kan ik milder naar mezelf kijken. Ik had geen straf nodig maar steun.” “En hopelijk vinden vrouwen, moeders en vaders dat in de film ‘The Lost Daughter’”, eindigt Margriet het gesprek.