,,Traagheid is een voorwaarde om contact te kunnen maken, écht aandacht voor een ander kost tijd. Nu het coronavirus heerst, merk ik dat de behoefte aan verbinding toeneemt”, zegt Utrechtse initiatiefneemster Marieke Vader (47) van TragePost, een project dat mensen op laagdrempelige manier met elkaar verbindt.

Marieke Vader bedacht ruim twee jaar geleden TragePost, een project waarbij je elke week post verstuurt en post ontvangt. Een TragePost-groep bestaat uit zestien deelnemers. Gedurende vier maanden sturen deelnemers elkaar elke week een kaartje en ze ontvangen er ook wekelijks één. Voordat het project begint, ontvang je thuis een adressenlijst en alvast wat informatie over de andere deelnemers. Door al iets over een ander te weten, kun je een persoonlijke kaart maken of kopen. 

Hoe kwam je op het idee?

,,Zo’n zeven jaar geleden kreeg ik lichamelijke klachten. Het bleek fybromyalgie te zijn, een aandoening waarbij je last hebt van chronische pijn in je spieren en bindweefsel. Ik moest dus leren te vertragen, rust te nemen. Een hele opgave voor mij, want ik was gewend veel te doen en de lat hoog te leggen. Ik ben sinds die tijd meer aan huis gebonden en dat is goed, maar ik kreeg ook weer behoefte aan nieuwe contacten. Toen bedacht ik TragePost, deze manier van contact leggen kost me veel minder energie dan met mensen afspreken.”

Marieke volgde een workshop voor mensen met overbelasting bij De Hoeftuin, een pioniersplek van de Protestantse gemeente Leidsche Rijn en de landelijke Protestantse Kerk.

Wat bracht dat jou?

,,Nieuwe inzichten. Tijdens de workshop werd het verhaal van heilige Christoffel verteld, de sterkste man ter wereld. Christoffel moest dagelijks mensen helpen de rivier over te steken. Op een dag moest hij een kind de rivier overdragen en daarbij ging hij haast ten onder. Het kindje bleek Jezus te zijn en Jezus zei: ‘Je draagt nu de last van de wereld op je schouders.’ Ik zag de boodschap dat een mens gebukt kan gaan onder een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, het gevoel dat je alles maar aan moet kunnen.’’

Heeft dat inzicht jou veranderd?

,,Ja, als ik met de stroom meega, doet het me goed, dat geeft me energie. Ik voelde me te verantwoordelijk voor alles, ik hoef niet langer alles te dragen."

Op Keiland, een festival op Terschelling, volgde Marieke een verhalenworkshop. Ze moest een dier of personage kiezen dat bij haar past.

,,Ik koos een slak.”

Waarom een slak?

,,Omdat ik traag ben. Maar ik was helemaal niet blij mezelf als slak te zien."

Maar nu is de slak het symbool van je project.

,,Ja, ik had een hekel aan slakken. Vooral omdat iemand een keer tegen mij zei: ‘Jij bent zo traag.’ Ik was toen erg boos en verdrietig. Vooral omdat ik er zelf nog zo’n moeite mee had. Tijdens één van de workshops die ik volgde op Terschelling ontstond er een slak met vleugels. Dat voelde als een visioen, inspiratie voor hoe verder. Vertragen is goed, geeft nieuwe mogelijkheden. Traagheid is bijvoorbeeld een voorwaarde voor contact. Aandacht kost tijd en iemand écht zien ook. Ik ben lekker traag en nu ben ik daar blij mee.”

Sinds het najaar van 2019 werk je samen met De Hoeftuin. Wat is hun rol?

,,Ik ben gemeentelid van Protestantse gemeente Leidsche Rijn en toen TragePost iets verder uitgewerkt was, benaderde ik De Hoeftuin. We startten samen twee deelnemersgroepen in Leidsche Rijn. Het leek me mooi dat deelnemers de gelegenheid krijgen elkaar fysiek te ontmoeten in De Hoeftuin. Of dat bij de volgende ronde kan, is nog afwachten in verband maatregelen tegen het coronavirus.”

Wat voor rol speelt je geloof in dit project?

,,Ik zie TragePost als een mooie reis, net als het leven. Ik denk dat God daar onder en achter zit, maar meer woorden wil ik daar niet aan geven, want dan plaats ik God in een hokje en dan gaat het te ver af van wat het voor mij is. Via TragePost heb je belangstelling voor elkaar, iets wat bij het geloof en De Hoeftuin ook aanwezig is. ‘Heb je naaste lief, want die is als jij’, dat vind ik een mooie uitspraak.”

TragePost is dus voor iedereen?

,,Ja, voor mensen die een druk leven hebben en juist even willen vertragen, is dit een fijne bezigheid. Een kaartje schrijven en even stilstaan bij een ander. En voor mensen die juist traag zijn, is dit een mooie manier om contact te leggen, op eigen tijd en wijze. Nu in de coronatijd zijn meer mensen eenzaam en een kaartje sturen is veilig.”

Wat doen die kaartjes met jou als deelneemster?

,,Het kan me enorm raken. Ik heb een foto gekregen van een vrouw waar een witte slak op staat. Ze had jaren terug in de duinen die slak gefotografeerd. Ze dacht weer aan die foto toen ze een kaart naar mij wilde sturen. En op een ander kaartje dat ik kreeg stond: ‘Ik doe alles met een slakkengang, want dan duurt het leven lekker lang.’ Mooi toch?”