Het lijkt een eeuw geleden, maar in januari 2022 zaten we nog in een lockdown. Een jaar terug. Weer was de wereld op slot en hoopten we dat het virus onze deur zou overslaan. Het was een tijd van bezinning. Corona leerde ons meer om te kijken naar mensen dichtbij. Ons eigen gezin, onze buurtjes, onze wijk.

Rustige gezelligheid 

We hadden ook ons eigen land herontdekt. In plaats van vliegen naar verre oorden, waren we in de coronazomer op vakantie in eigen land. En dat beviel eigenlijk heel goed. Sowieso was de allereerste begintijd van corona, als je tenminste niet ziek was geworden, best een fijne periode.

Er was een aangename rust over ons gekomen, een warme deken. Onze dochters bijvoorbeeld, die al jaren op zichzelf wonen, kwamen af en toe een week logeren. Gek geworden op hun Amsterdamse kamertjes, was er in het ouderlijk huis  een bijzonder aangenaam zonovergoten balkon en de gezelligheid van thuiswerkende ouders.

De zon scheen altijd 

In mijn herinnering was het aanvankelijk ook altijd mooi weer. We kregen allemaal nieuwe intenties. Meer tijd nemen voor anderen, meer wandelen, minder moeten. Wat dat betreft leek het wel op de goede voornemens die wij de komende tijd allemaal zullen verkwanselen. Want wat bleken we hardleers. Afgelopen jaar zat iedereen alweer te zwoegen onder grote druk, stonden we in lange rijen op elkaar gedrukt op Schiphol en foeterden we als vanouds op het drukke autoverkeer. Laten we ons dit jaar eens voornemen om onze goede voornemens uit te voeren.