12 oktober 2025
Verkondiging door pastoor Bouke Bosma
Sint Agathakerk te Lisse
Lezingen:
2 Koningen 5, 14-17
2 Timoteus 2, 8-13
Lucas 17, 11-19
Broeders en zusters,
Vandaag hoorden we twee genezingsverhalen: Naäman de Syriër die melaats was, en de tien melaatsen die Jezus onderweg ontmoet. Beide verhalen tonen mensen die gebukt gaan onder ziekte en uitsluiting. Melaatsheid betekende toen niet alleen lichamelijk lijden, maar ook isolement. Je stond letterlijk buiten de samenleving, afgesneden van familie, vrienden en geloofsgemeenschap. Het was een harde eenzaamheid.
In beide verhalen wordt dit isolement doorbroken. Naäman gehoorzaamt aan het eenvoudige woord van de profeet en wordt genezen. De tien melaatsen vertrouwen op Jezus’ opdracht en worden onderweg rein. Het opvallende is: pas wie erkent wat er gebeurd is, wie zich omkeert en dankt, vindt de volle gemeenschap terug. Naäman belijdt: “Er is geen God buiten de Heer.” De Samaritaan keert terug en valt dankend neer aan de voeten van Jezus. Hun genezing krijgt pas voltooiing in hun dankbaarheid.
Dankbaarheid is niet zomaar beleefdheid. Het is een geloofsdaad: het erkennen dat je leven je gegeven is, dat niets vanzelfsprekend is, dat je deel uitmaakt van een groter verhaal. Dankbaarheid opent de weg van alleen-zijn naar samen-zijn, van opgesloten in jezelf naar opgenomen in een gemeenschap.
Die boodschap krijgt vandaag extra glans in het leven van Carlo Acutis. Hij werd in 1991 in Italië geboren en leefde een gewoon tienerleven, met school, vrienden en hobby’s. Toch had hij een diepe liefde voor de eucharistie. Carlo noemde de eucharistie zijn "snelweg naar de hemel". Elke dag ging hij naar de mis, bracht tijd door in aanbidding en vond daarin zijn kracht. Toen hij op vijftienjarige leeftijd ziek werd door leukemie, bleef hij vreugdevol en dankbaar. Hij zei: “Ik sterf gelukkig, want ik heb mijn leven niet verspild met dingen die God niet bevallen.”
Carlo leefde niet afgezonderd, maar midden in de moderne tijd. Hij hield van computers en gebruikte internet om het geloof te delen. Zijn tentoonstelling over eucharistische wonderen reist nog altijd de wereld rond en inspireert velen. Daarmee liet hij zien dat geloof niet opgesloten blijft in het persoonlijke, maar mensen samenbrengt. Zijn leven sluit prachtig aan bij de melaatsen uit het evangelie: ook zij riepen samen, en werden samen gehoord.
Carlo kende eenzaamheid door zijn ziekte, maar juist daar vond hij gemeenschap met Christus. Hij wist: in de eucharistie ben je nooit alleen. Daar ontmoet je de Levende, daar ben je verbonden met de hele Kerk. Ook wij mogen dat ervaren. Zelfs wie vandaag thuis via televisie of radio de mis meebeleeft, hoort erbij. Want wij vieren nooit alleen: wij vieren altijd samen in het Lichaam van Christus.
De uitnodiging van vandaag is dus dubbel. Enerzijds om onze ogen te openen voor wie zich eenzaam voelt of buitengesloten wordt. Laten wij de handen zijn die anderen weer opnemen in de kring. Anderzijds om zelf dankbaar te leven: dankbaar voor geloof en gemeenschap, dankbaar voor Gods gaven, dankbaar dat wij nooit echt alleen zijn. In dat alles wijst Carlo ons de weg: eenvoudig, vreugdevol en vol vertrouwen.
Laten we daarom samen bidden om de geest van de Samaritaan, én om de eenvoud van Carlo Acutis: dat we Gods gaven herkennen, ons omkeren, ons buigen in aanbidding, en zeggen: “Heer, dank U.” Want wie dankt, ontdekt dat hij nooit meer alleen is, maar deel van Gods volk onderweg.
