Hoogfeest van Maria Tenhemelopneming (b)
Pastoor Richard Gibbons
Basiliek van het Mariaheiligdom in Knock, Claremorris, County Mayo, Ierland.

Lezingen:
Apokalyps 11, 19;12, 1-6.10
1 Korintiërs 15, 20-27
Lucas 1, 39-56

Hoe vaak hebben we in het afgelopen anderhalf jaar niet verlangd om ons te kunnen ontdoen van uitdrukkingen die ons op verschillende wijzen gevangen hielden. Uitdrukkingen als lockdown – het ergste woord denk ik – afstand houden, ontsmetten en het dragen van mondmaskers.
De pandemie heeft ervoor gezorgd dat we allemaal de weg naar herstel hebben bewandeld, die bezaaid is met goede, slechte en droevige ervaringen. Van gemeenschappelijke hulp en solidariteit met daden van goedheid en liefde, tot de dood van dierbaren zonder de aanwezigheid van familie, tot het vechten met de donkere zijde van onze natuur, zoals verslavingen en huiselijk geweld, alsook van verkeerde en zelfs valse informatie over de vaccins.
Doorheen dit alles moesten we de hoop levend houden en als christenen hielden we hoop op betere tijden door ons geloof en vertrouwen in God, zelfs toen onze kerken gesloten waren.

Een voorbeeld van de hoop levend houden hier in Ierland is het verhaal van Nancy Stewart, een vrouw van 107 jaar. Ze schreef tijdens de laatste lockdown een brief aan het land, die viraal ging in onze nationale media.
Nancy werd geboren in 1913 en heeft het ergste meegemaakt van wat de 20e eeuw aan mensen van haar generatie kon brengen: Wereldoorlog I, de Spaanse griep, de Ierse onafhankelijkheidsoorlog en burgeroorlog, de economische recessie van de jaren 1930, Wereldoorlog II, de koude oorlog enz.
Ondanks deze opsomming van verschrikkingen verwijst Nancy naar de pandemie en zegt ons dat we de moed niet mogen verliezen. Al is ze 107, ze voelt zich nog 50, zo schreef ze. Haar gezond optimisme dankt ze aan het contact met haar familie en vrienden, het bidden van de rozenkrans, het volgen van online eucharistievieringen en …thee! Er gaat niets boven een kopje thee, een praatje en een lach. Mocht Nancy ergens op het Europese vasteland leven, dan zou thee ongetwijfeld koffie zijn.
Ze zei dat ze de brief schreef om aan mensen te vertellen dat de pandemie voorbij zal gaan en we opnieuw betere tijden zullen beleven.

Christelijke hoop houdt altijd een breder perspectief voor ogen, een blik op de eeuwigheid. Hier in Knock, in Ierlands Internationaal Eucharistisch en Mariaheiligdom, verscheen Onze-Lieve-Vrouw, met de H. Jozef, de H. Johannes, de evangelist en het Lam Gods om hoop te geven aan een volk in wanhopige tijden. Om hen te zeggen dat God ons nooit vergeet, wat ook de levensmoelijkheden zijn.

Dit perspectief op hoop vindt zijn weerklank in het feest van Maria Tenhemelopneming. We geloven dat Maria, omdat ze zo een cruciale rol speelde als Moeder van God in de geschiedenis van de Verlossing, met ziel en lichaam is opgenomen in Gods tegenwoordigheid.
Het belang van Maria beperkt zich niet tot hoop geven op eeuwig leven, ze reikt ons ook hoop aan in dagelijkse moeilijkheden en nu we door deze pandemie gaan.
Zoals het Magnificat in het evangelie zegt, is zij de vrouw die een voorbeeld is van de Heer die grote dingen voor ons doet, ze verheugt zich dat God haar gekozen heeft om moeder van zijn Zoon te zijn en haar geest juicht omdat God haar niet over het hoofd heeft gezien.
God ziet ook ons niet over het hoofd. Hij heeft deze pandemie niet veroorzaakt, integendeel, door ons gebed, onze wetenschappelijke kennis, en het ontwikkelen van vaccins, kijken we uit naar betere tijden. Hij heeft grote dingen voor ons gedaan.

Hoop is dus niet het door de vingers zien van spanningen, moeilijkheden en mislukkingen van het leven. Het is, zoals Maria, zozeer op God vertrouwen, dat als ik nu misluk, ik niet voor altijd zal mislukken. Als ik nu pijn heb, ik geheeld zal worden. Als ik nu het leven erg moeilijk vind, ik altijd aanvaard zal worden door God.
Laat ons hart de Heer hoog verheffen en onze geest juichen van vreugde om God, onze Redder.
Ik twijfel er niet aan dat Nancy Stewart het daarmee eens zou zijn.