Ana groeit nietsvermoedend op in haar gezin in Argentinië. Op haar 21ste krijgt ze een relatie met een Nederlandse jongen en emigreert ze naar Nederland. Elke dag belt ze met haar moeder, die op een gegeven moment huilend aan de lijn hangt. Ana’s moeder blijkt niet haar echte moeder te zijn.

Moeilijke jaren

Ana vertelt wat deze ontdekking voor de relatie met haar adoptiemoeder betekende. ‘De jaren tussen de ontdekking in 2014 en mijn moeders dood in 2018 waren erg moeilijk voor mij. Ik vond het heel erg dat ik er pas op mijn 36ste achter kwam. Op die leeftijd heb je er al een half leven opzitten. En dan opeens is alles anders. De ouders met wie ik opgegroeid ben wisten ook niet waar mijn jongere zus en ik vandaan kwamen.’

Estella en Soledad

Ana vertelt over het contact dat ze heeft met haar twee Argentijnse tantes. ‘Ik heb Estella en Soledad in 2015 leren kennen, het zijn de zussen van mijn biologische moeder. Een van mijn tantes is in de jaren 70 ook betrokken geweest bij het verzet tegen de Argentijnse dictatuur. Ik ga nog ieder jaar naar Argentinië om ze op te zoeken. Ze zijn ook een keer naar Nederland geweest op vakantie. We hebben een warme band met elkaar.’

Kleine gevangeniscel

In 2010 werden de resten van het lichaam van Ana’s vader Hector teruggevonden in een massagraf. Hij bleek in 1978 uit een vliegtuig te zijn gegooid tijdens een van de zogeheten dodenvluchten. ‘Door het DNA-onderzoek dat ik had gedaan wisten ze dat zijn lichaam een 100% match met mij was. Het was heel raar om in de gevangenis te zijn waar mijn ouders vast hebben gezeten. Ik verbaasde me hoe klein het was, een cel is maar één bij twee meter. Ook de gevangenis zelf was klein en stond midden in een woonwijk.’