'Spontaan verliet ik jaren geleden de hoofdstad. In een impuls, laat ik dat maar eerlijk toegeven. Ik deed maar wat. Maar na twintig jaar Mokum was het blijkbaar welletjes. En voor ik het wist had ik een vissershuisje gevonden. Midden in het groen. Hoewel het vooral heel erg kaal was die eerste winter. Dat was bepaald niet erg. Want juist dat koude seizoen leerde me dat we met alle winden mee mogen waaien.

Een boom gaat niet fronsend op de rem staan als het geen dertig graden meer is. Die geeft zich met zijn prille babygroen gewoon over aan volwassen donkerrood. Een boom glijdt van volheid naar rijpheid. Van vermoeidheid naar leegte. Van stilte naar ontvangen. En van aarzelende geboorte naar wulpse volheid. Onze angst en achterdocht worden door de natuur niet herkend. En de dood is daar alleen maar ogenschijnlijk.'

'Niet dat ik dat allemaal op een rijtje had toen ik naar het lover verhuisde. Ik deed maar wat. Maar al zo vaak liep ik in wandelschoenen die ik steevast ‘de jongens’ noem door Gods schepping. Met grote regelmaat heb ik me laten troosten door de oordeelloze ademende aanwezigheid van de dieren en de planten. En nu mag ik daar zomaar middenin wonen. Je zou je schoenen er permanent bij uitdoen, want de grond blijkt inderdaad heilig en helend. Dat komt omdat wij gedragen worden door de aarde, en dat we tegelijkertijd zien dat het zo is.

Die veelzeggende, stille ontmoeting tussen de mens en de natuur wil ons doen inzien hoe sacraal het leven is. Vroeger leerde ik dat we goede rentmeesters moesten zijn. Al een behoorlijk geëmancipeerde boodschap in een gereformeerd milieu waarin de mens het middelpunt van de schepping was en de natuur zijn dienaar. Martelen en uitbuiten van dier en land was ons onvervreemdbaar recht. Dus een verstandig rentmeester voor de schatten van de aarde worden was al heel wat. Maar nu ik huis en haard verlaten heb, ervaar ik aan den lijve hoe andersom de werkelijkheid is. De natuur is rentmeester over ons en wil ons vol mededogen dragen en koesteren. Wat een genade.'