Op de eerste bladzij van mijn nog steeds papieren agenda staat: ‘Leer te wensen dat alles precies verloopt, zoals het doet’. Een uitspraak waarvoor men tegenwoordig al gauw je hoofd eraf wil hakken. Gelukkig is ‘ie niet van mij, maar van de Griekse filosoof Epicurus die deze oneliner al tweehonderd jaar voor Christus zat te bedenken.

Het is een dagtaak, dat leren wensen dat alles precies verloopt zoals het doet. Je komt nauwelijks nog aan de rest van je agenda toe. Of ís dit de rest van de agenda? De hobbels op het liefdespad, de zieke dierbaren: hoe leer je tegenslag als een heilzame zegen te zien? Ik weet het niet, maar ben wel bijzonder geboeid door alles wat verschijnt op ons levenspad.

Soms word ik er giechelig van. Neem nu de merkwaardige discrepantie tussen de oneindige stroom brieven van Verwonderingskijkers die zich getroost voelen door onze gasten, en het voortdurende moeten bevechten van je bestaansrecht als levensbeschouwelijk programma. Als omroep zelfs. Terwijl de samenleving hunkert naar troost en inspiratie, liggen de troosters onder vuur.

Wat zou Epicurus adviseren? Ik had hem weleens willen interviewen om te horen hoe hij bij zijn uitspraak kwam. Vaak leren we pas achteraf te zien hoe alles precies verliep zoals je wenste. Nu is het nog een dagtaak. Een levenstaak zelfs. Zo een waarvan je niet ontslagen kunt worden.