Zaterdag zag je dat Yvon van Marnix drie varkens in bruikleen heeft gekregen. “Ik dacht eerst dat het een grap was. Maar toen ik door had dat ze serieus was, vond ik het een enorme eer dat ze mij om hulp vroeg om haar op weg te helpen. En ik was natuurlijk heel benieuwd hoe ze het zou gaan doen als boer.”

Wilde je altijd al boer worden?

Ja, eigenlijk wel. De meeste jongetjes willen brandweerman of politie worden, maar ik wilde altijd boer of dierenarts worden. Dierenarts was niet echt voor mij weggelegd, want ik was vroeger op school erg snel afgeleid. Uiteindelijk ben ik via veel omwegen toch gaan studeren. Maar ik miste het buiten zijn, ik wilde echt boer worden. Uiteindelijk kreeg ik van mijn vader de kans om met een goed plan bedrijfsleider te worden op de familieboerderij. Toen mijn vader tien jaar geleden overleed, moesten we weer helemaal opnieuw beginnen. Nu hebben we zo’n 40/50 stuks vleesvee en 10 jonge stiertjes voor de fokkerij.

Wat is er zo mooi aan boer zijn?

Elke dag is hetzelfde, maar toch ook weer niet. Je bent altijd buiten, bezig met de natuur, bezig met dieren. En elke dag is een uitdaging. Nu hebben we last van heel veel droogte. Hoe ga je dat oplossen en hoe ga je ervoor zorgen dat het toch weer een succesvol jaar wordt? Maar vooral van mijn fokkerij ben ik helemaal lijp, om het zo te zeggen. Om de bloedlijnen uit te zoeken en de mooiste combinaties te maken. En dan uiteindelijk een kalfje te fokken, die voor de beste vleesproductie kan zorgen.

Wat vind je minder leuk?

Het laatste ritje naar het slachthuis vind ik altijd moeilijk. Ik merk dat heel erg aan mijzelf. Mijn hele stemming is anders en dat merk je dan ook weer aan de dieren. Iedereen die denkt dat elke boer zijn dieren met plezier naar de slacht brengt, kan ik meteen uit de droom helpen. Natuurlijk heb je met het ene dier een betere band dan met de andere, maar leuk is het nooit. Een voorbeeld: een van mijn favoriete koeien stond op de eerste plaats voor de slacht. Maar toen ik rond kerst heel veel aanvragen voor echt vlees kreeg, koos ik er toch voor om haar nog even bij me te houden. Uiteindelijk heeft het echt nog drie maanden geduurd voordat ik haar liet gaan.

Heb je nog plannen voor de boerderij?

Dromen mag altijd toch? Ik zou alles wel een opknapbeurt willen geven. Onze boerderij is best wel oud en vervallen. Waar Emmie en ik wonen, maar ook het stallencomplex. Het kan allemaal wel wat moderner. En als ik er daardoor voor kan zorgen dat de dieren het ook wat aangenamer kunnen hebben, is dat alleen maar winst. Maar verder vind ik dat wij al heel duurzaam bezig zijn. Wij produceren onze eigen mest, weten precies waar ons vlees naar toe gaat, en maken hooi van ons eigen gras. Ook gebruiken wij de reststroom (bierbostel) van een lokale bierbrouwerij als voeding voor de dieren. Kalfjes blijven zo lang mogelijk bij hun moeder en iedereen mag bij ons binnenkijken hoe de dieren leven.

Hoe zie jij de toekomst voor je?

Het is nu een spannende tijd en laten we hopen dat het kwartje de goede kant opvalt. Ik ben trots op wat ik doe, met de beperkte middelen die ik heb. Boeren zijn ook mensen. Dat wordt soms een beetje vergeten. Onbekend is onbemind, denk ik dan maar.