'Als je alleen reist, zonder de mensen die je graag wilt amuseren, krijg je de avontuurlijke gelegenheid om in alle rust je eigen reacties gade te slaan. Mijn liefhebberij. Dat kan gezien worden als navelstaren, maar niets is minder waar. 

Onze oordelen lijken sprekend op elkaar. Neem mij nou. Ik bevind me in een hotel. Genoten van mijn kamer en van mijn reactie op de in mijn ogen water verspillende regendouche. Vervolgens stap ik de ontbijtzaal in en realiseer me dat het aanwezige volk me meer doet dan als er een gezellige man met me mee was gewandeld.'

'Waarom hangt iedereen over de omeletten? Wat is er met die broodjes gebeurd? Ik zie mijn ontbijtende zaalgenoten als ongewenste, onhygiënische vreemdelingen. Zij mij waarschijnlijk ook, want ik ben als laatste binnengekomen. Moet ik maar denken. We lijken tenslotte sprekend op elkaar. 

Als ik gehaast wil uitchecken, weg van dit ongezellige ontbijt, op weg naar mijn klus, zie ik in de hal instrumentenkoffers staan. Het is een ontbijtend orkest. Plots vind ik de anderen heel leuk. En m’n eigen reactie grappig. Waarom denk ik dat een vioolkoffer het bewijs is van goed volk? Wellicht zit er drugs in die kist. Of een gesmokkelde baby. Kennelijk grijns ik nogal van deze totaal ongefundeerde stemmingswisseling, want de koffereigenaar zwaait jolig naar me. We reizen samen door ons onontgonnen brein.'