Ze vertelde over martelingen en hoe ze die had doorstaan: door zich mentaal boven haar folteraars te stellen en hardnekkig vast te houden aan het idee zich niet te laten breken. Uiteindelijk werd ze door haar vader vrijgekocht, op voorwaarde dat ze zou trouwen met een jeugdvriend en zich niet meer met politiek zou bezighouden. Mardjan voelde zich gekrenkt; haar was niets gevraagd. Ze kreeg twee zoontjes en leefde voor haar gevoel in een glazen kooi. Uiteindelijk bleek dat haar man, zonder dat zij het wist, ook in het verzet zat. Hij moest Iran ontvluchten. Mardjan nam hem dat kwalijk.

Later lukte het haar om hem achterna te gaan met hun twee zoontjes en werd de familie herenigd in Nederland. Mardjan nam het overlevingsinstinct mee dat haar eerder redde. Ze leerde Nederlands en later ging ze studeren. Met ijzeren discipline. Nu heeft ze een boek geschreven over haar leven: Tot op de dag. Ik las het, soms met tranen in mijn ogen. Mardjan voelt zich ten langen leste zo vrij, dat ze haar hardheid heeft kunnen afleggen. Ze heeft een kwetsbaar en prachtig boek geschreven.

Kijk De Wandeling met Mardjan Seighali hier terug.