'‘Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt de zere hand’. Zo verstond ik dit beroemde gezang over ‘des Heeren hand’ vroeger. Lang heb ik over die waarschijnlijk geruststellend bedoelde zin geprakkiseerd. Van wie zou die zere hand toch zijn? Dit raadsel maakte me vroegtijdig attent op de winst van verlies. Op het feit dat een zere hand blijkbaar niet alleen lijdt, maar ons ook kan leiden.

Maar toen was ik nog een kind. We praten over de tijd dat iedereen aan je vroeg wat je later worden wou. Ik had werkelijk geen idee wat er met die vraag bedoeld werd en begon melige antwoorden te bedenken: tekstverwerker, geluidsdrager, peniskoker, kroonluchter. Schrijver niet te vergeten. Maar zo heette ik al. De toekomst zei me niets.

Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heeren hand, weet ik inmiddels. En dat we het meest lijden aan het lijden dat we vrezen. Maakt u geen zorgen over de dag van morgen. Kijk naar de leliën op het veld. Juist die christelijke zinnen tonen aan dat hopen op en vrezen voor later niet alleen nutteloos is, maar ook onheilzaam.

Als we al iets willen weten over de toekomst, kunnen we het best onder ogen zien hoe de situatie momenteel is. Net zoals de verklaring voor hoe we nu zijn in ons verleden ligt. Toen we nog speels en weerloos waren. Dat wil ik later ook weer worden. Speels. Tijdens sommige levensperioden van leegheid of verdriet zag ik dat kind telkens weer.
 En in alle mensen die ik bewonder in hun levenskunst  –van violist tot inbreker, van moeder tot doodgraver- ontwaar ik het spelende kind.

Kind

Terwijl we het niet laten blijken


dat werelden in ons bezwijken,


kijkt het kind ons aan.


Hij weet er alles van


en vindt vanzelf een naam,


bewaard binnen zijn koninkrijken,


en vangt met ons het spelen aan


als zijnsgelijke.


Een gans heelal is eeuwig


voor zolang.

- Gerrit Achterberg

Hoe ouder ik word, hoe meer het tot me doordringt dat het enige wat ons te doen staat is onze onttoverde volwassen wereld opnieuw te bezielen. Dat we weer worden als kinderen. Terug naar het paradijs. Hier en nu.'