In aanloop naar Eeuwigheidszondag op 22 november reist Met hart en ziel door het land met een witte telefooncel. Wie er binnenloopt, kan een boodschap achterlaten voor een dierbare die zij moeten missen. De eerste stop is op de Brink in Laren.
Bruingele bladeren verlaten de takken waaruit zij de voorbije lente nog uit de knoppen groeiden. Ze dwarrelen naar beneden, langs de witte telefooncel, waarna ze over het gras bewegen. Onderwijl stapt Gwen de telefooncel binnen. Ze spreekt een bericht in voor haar opa Pieter. 'Ik hoop dat u het goed heeft in de hemel', zegt ze in de hoorn.
Ik was te jong om te begrijpen wat sterven is
Gwen schiet vol als ze over haar opa praat. Haar opa overleed vijf jaar geleden. 'Ik was toen negen jaar en dan weet je niet goed wat sterven is. Nu ik ouder word, weet ik pas wat het betekent. Ik mis mijn opa heel erg.' Gwen had een goede band met haar opa. 'Ik kwam elke week bij hem op bezoek. Ik voelde dat we een hechte band hadden. Ik vertelde veel aan hem en dat voelde altijd zo goed. Hij had ook veel humor.'
Niet veel later stapt Bart de telefooncel binnen om een boodschap achter te laten voor zijn zoontje. Op vier november 2013 overleed zijn zoontje Kevin aan kanker. Hij was pas een half jaar oud. 'Ik gedenk mijn zoon elk jaar op zijn sterfdatum. Ik schrijf dan iets voor hem op een briefje, dat briefje stop ik in een fles en die gooi ik dan in het water.' Bart is naar zijn zeggen heel open over zijn verlies. 'Ik heb laatst nog een bericht gedeeld op Facebook over Kevin. Mensen kroppen veel te veel op en dat is niet goed. Het is belangrijk om erover te praten. Emoties zijn ook belangrijk, maar het is moeilijk. Kijk nu lach ik het ook weg', zegt hij terwijl de tranen in zijn ogen springen.
Ook Sylvia gaat het witte hokje in om een kaarsje voor haar moeder Nel aan te steken. Sylvia's moeder overleed in maart van dit jaar. 'Door het coronavirus konden we een tijd niet op bezoek bij mijn moeder. Ik zag haar pas weer op haar sterfbed en dat vonden wij allemaal erg moeilijk. Niet alleen ik, maar mijn hele familie, omdat je dan weet dat je moeder hier zit. Ik hoop dat ze geen besef van tijd heeft gehad.'
Met Sylvia gaan we naar Stichtse Hof in Laren, een verzorgingshuis voor mensen met dementie. Het is de plek waar haar moeder haar laatste vier jaar woonde. Sinds haar moeder gestorven is, is Sylvia hier niet meer geweest. 'Ik voel dankbaarheid dat ze hier zo goed verzorgd is en ik voel heimwee. Mijn moeder hield erg van wandelen en dat deden we veel in deze tuin. En ik heb veel gedichten met haar gelezen. Mijn moeder kende alle gedichten uit haar hoofd. Vaak vulden ze de zinnen aan als ik sprak of ze verbeterde mij.'
