Henk Stenvers werkte jarenlang als huisarts. Van dit werk leerde hij belangrijke levenslessen. In een nieuwe aflevering van De Verwondering vertelt hij welke.
Henk Stenvers wordt in 2022 president van de Mennonite World Conference, de wereldwijde gemeenschap van doopsgezinde kerken. Voor deze organisatie reist hij de hele wereld over: waar iets te vieren is of waar problemen zijn kan een delegatie uitgenodigd worden om te kijken of er geholpen kan worden. Meestal is het voor mensen al genoeg om zich gezien te weten.
Voordat hij zich geroepen voelde om permanent voor de kerk te gaan werken, was Stenvers jarenlang huisarts. In dit werk raakte hij soms aan de grenzen van zijn vak.
Van een oudoom leerde hij dat wanneer je als arts niets meer kunt doen, geneeskunde tot geneeskunst wordt. De kunst van het op je handen durven zitten. Dat is spannend, maar dat zijn de momenten dat je het dichtst bij mensen komt. Een grenservaring, noemt Stenvers dat.
Kleine gebaren zijn dan belangrijk: een hand vasthouden, een haarlok uit het gezicht halen. Het zijn daden van medemenselijkheid. Henk Stenvers: ‘Daar raken vakmanschap en geloof elkaar.’
De inspiratietekst van Henk Stenvers
[…] Bij Berseba in Juda aangekomen liet hij zijn knecht achter en zelf trok hij één dagreis ver de woestijn in. Daar ging hij onder een bremstruik zitten, verlangend naar de dood, en zei: ‘Het is genoeg geweest, HEER. Neem mijn leven, want ik ben niet beter dan mijn voorouders.’ Hij viel onder de bremstruik in slaap, maar er kwam een engel, die hem aanraakte en zei: […] ‘Sta op en eet wat, anders is de reis te zwaar voor je.’ Elia stond op, en toen hij had gegeten en gedronken liep hij, gesterkt door dit voedsel, veertig dagen en veertig nachten door de woestijn, tot hij bij de Horeb kwam, de berg van God. Daar ging hij een grot binnen om er de nacht door te brengen.
Toen richtte de HEER zich tot hem met de woorden: ‘Elia, wat doe je hier?’ Elia antwoordde: ‘Ik heb me met volle overgave ingezet voor de HEER, de God van de hemelse machten, maar de Israëlieten hebben uw verbond met hen naast zich neergelegd, uw altaren verwoest en uw profeten gedood. Ik ben als enige overgebleven, en nu hebben ze het ook op mijn leven voorzien.’ […] ‘Kom naar buiten’, zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor mij aan.’ En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de HEER bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de HEER bevond zich niet in die aardbeving. Na de aardbeving was er vuur, maar de HEER bevond zich niet in dat vuur. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. […]
- Uit: 1 Koningen 19
