Kunstenaar Janpeter Muilwijk vertelt in een nieuwe aflevering van De verwondering hoe hij contact onderhoud met zijn overleden dochter Mattia.
Kunstenaar Janpeter Muilwijk verloor zijn dochter Mattia zeven jaar geleden aan zelfdoding. Mattia was begaafd, creatief en muzikaal, maar werd ook getergd door stemmen in haar hoofd die zeiden dat ze dood moest. Ze was net zesentwintig jaar.
Door haar suïcidaliteit stonden Janpeter en zijn vrouw altijd in de waakstand, waardoor liefde steeds meer plaatsmaakte voor angst. Dit werd voor Janpeter duidelijk toen hij zelf een klein herseninfarct kreeg en zijn zicht gedeeltelijk verloor, waardoor hij haar niet meer kon behoeden. Hij kon er alleen maar voor haar zijn. Het werd een periode waarin de pure liefde tussen vader en dochter centraal stond: “mijn enige taak als haar vader is om haar lief te hebben.”
'Mijn enige taak is om haar lief te hebben'
Door zijn eigen christelijke opvoeding en persoonlijke geloofszoektocht stonden religieuze en spirituele thema’s altijd al centraal in Muilwijks kunstwerken. Na de zelfdoding van Mattia werd het naast interesse ook pure noodzaak om kunst te blijven maken over het goddelijke en ‘de andere kant’. Het bleek een manier om contact te onderhouden met Mattia, die nog altijd zeer levendig aanwezig is in het leven van haar geliefden.
De inspiratietekst van Janpeter Muilwijk
Psalm 66
Blazers blazen U
violen strijken uw naam.
Gij hebt iets neergezet:
deze aarde, mensen.
Muren van water
doortocht op droge voeten
slaven bevrijden:
groot werk.
Uw ogen gaan over deze wereld
wat zien uw ogen?
Ik wankelde, jij greep mij vast.
Staan, rechtop, leven, zei je
je kunt het.
En toen begon het pas goed,
het leven: water en vuur
wielen snelden mijn hoofd over
ik lag in deuken, maar kwam bij.
Dank U, zei ik, zacht, nederig- en toen
met overslaande stem
dank dank genadige
dat je me gekend hebt
niet hebt afgewezen
de afgrond in.
- Huub Oosterhuis
