Een levenswerk: zo noemt Judith Koelemeijer haar biografie van Etty Hillesum. Met gretige nieuwsgierigheid dook ze in het leven van de Joodse dagboekschrijfster. Toen tijdens het schrijfproces Judiths moeder ziek werd, gingen de woorden van Etty anders tot haar spreken. ‘Omstandigheden kun je niets aan doen, maar hoe je daarmee omgaat is jouw vrijheid.’
Sinds de eerste publicatie van haar dagboeken en brieven hebben de geschriften van Etty Hillesum wereldwijd miljoenen lezers geïnspireerd. In haar dagboeken schrijft de jonge Joodse vrouw over haar innerlijke wereld en haar spirituele inzichten. Juist deze persoonlijke bloei tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog is wat veel lezers troost biedt.
Maar wie was Etty Hillesum nou eigenlijk? Judith Koelemeijer werkte jarenlang aan haar biografie, waarvoor ze diepgravend onderzoek deed. ‘Toen ik eenmaal aan het schatgraven was en de eerste goudklompjes gevonden had, kon ik niet meer stoppen.’
Tijdens het schrijfproces kreeg Judiths moeder de diagnose ALS. Judith heeft haar samen met haar vader tot haar overlijden verzorgd: ‘Ik liet het boek uit mijn handen vallen en zei: ik ga mijn moeder verzorgen.’
'Mijn vader heeft me geleerd te leven én sterven'
Kort na de publicatie van het boek overleed ook haar vader. Hij keek de dood moedig in de ogen, wat Judith mateloos inspireerde: ‘mijn vader heeft me niet alleen geleerd te leven, maar ook hoe te sterven.’
Door deze gebeurtenissen gingen de woorden van Etty Hillesum op een andere manier tot Judith spreken. Etty’s teksten lieten haar inzien dat wij over onvermoede krachten bezitten, en dat we veel meer aankunnen dan we denken. ‘Tijdens de oorlog stijgt Etty Hillesum boven zichzelf uit. Ze ontdekt dat er meer is dan die angstige stem in haar. Het is mogelijk om die stem los te laten en de liefde in jezelf op te graven.’
De inspiratietekst van Judith Koelemeijer
"Men windt zich dikwijls op, wanneer ik zeg: het is toch niet essentieel of ik ga of een ander, hoofdzaak is toch, dàt er zoveel duizenden gaan moeten? En het is niet zo, dat ik regelrecht m’n ondergang in de armen zou willen lopen met een gelaten glimlach, dat is het ook niet. Het is een gevoel van het onafwendbare en een aanvaarden van het onafwendbare en daarbij het weten, dat ons in laatste instantie niets ontnomen kan worden. […] Men zegt tegen me: iemand als jij, is verplicht zich in veiligheid te stellen, je moet nog zoveel doen in het leven later, je hebt nog zoveel te geven. Wat ik allemaal al of niet te geven zal hebben, dat zal ik kunnen geven, wáár ik ook ben, hier in een vriendenkringetje of ergens anders in een concentratiekamp. […] Het gaat er niet meer om om zichzelf coûte- que-coûte úit een bepaalde situatie te houden, maar daarom hoe men zich, in wèlke situatie dan ook, gedraagt en verder leeft.”
-Etty Hillesum
