‘Geluk kun je niet meenemen, verdriet sleept achter je aan’, hoorde ik een cabaretier laatst beweren. Is dat waar? Ik moest meteen denken aan de gezinsscène die iedereen kent: alle kinderen krijgen iets lekkers. Jij schrokt de zoete snack naar binnen terwijl je broer tergend langzaam van zijn lekkernij geniet en je uitdagend aankijkt. Waaah! Zijn geluk duurde langer dan het jouwe, dus misschien werkt slepend verdriet ook niet bij iedereen hetzelfde.

Ooit mocht ik een presentator regisseren voor een ernstig programma op Radio 4. Ik was dol op die man maar vond hem als omroeper wel wat afwezig. Daarom besloot ik hem, terwijl de begintune van het live programma al liep, een mop te vertellen. Door zijn koptelefoon. Hij glimlachte en begon wakker te presenteren, dus ik was tevreden met mezelf.

Plots, uitgerekend na de sombere klanken van de moeilijk verteerbare Stockhausen barstte meneer in lachen uit. Live op Radio 4. Op zich niet zo erg, maar hij hield niet meer op. Snel startte ik een volgend muziekstuk, maar de tranen bleven maar over ‘s mans wangen biggelen. Toen ik na dat nummer de microfoon weer moest openzetten, stamelde hij gierend: ‘Sorry, maar ik doe altijd heel lang met een mop!’ Tegenwoordig kijk ik wel link uit met het debiteren van dijenkletsers. Maar sindsdien weet ik ook dat verrukkelijke herinneringen lekker lang meegaan.