"Je kunt de coronatijd zien als een 'reset-tijd'", vindt theoloog Jos van Oord. "Het is een periode tussen de tijd die was, en de tijd die komt." Het resultaat: zeven mijmeringen over het effect van de crisis op ons leven. Dit is aflevering 6, lees je mee?
Naarmate ik ouder word, denk ik vaker aan mijn ouders. Soms kan ik ze intens missen. Om even met vader de politiek of een theologisch boek door te nemen, of met moeder door de tuin te lopen. Ik ben al heel lang wees. Ook dat went, maar soms?
En weet je wat me opvalt, dat de afstand in jaren steeds groter wordt, maar de afstand in mijn hart korter. Ze komen steeds meer nabij. De dood is geen muur. Intimiteit blijft.
Dat ontdekte ik ook toen ik een maand per fiets onderweg was naar Santiago de Compostella in Spanje. Ik voelde me daar soms dichter bij mijn geliefden dan thuis.
Op afstand is de nabijheid sterker. We worden minder door elkaars eigenaardigheden afgeleid en komen dichter bij elkaars diepste zielenleven. We zien scherper wie die ander wezenlijk voor ons is. En het verlangen naar de ander wordt zo juist gevoed.
De dood is geen muur
Wonderlijk is dat eigenlijk. Dat intimiteit juist groeit door afwezigheid. Kan dat ons helpen nu we elkaar niet nabij mogen komen, niet mogen zien, aanraken, omhelzen?
Zou dat achter die tekst van Jezus schuilgaan toen hij afscheid nam van zijn vrienden? “Het is beter voor u”, zegt hij, “dat ik wegga”. Dan kan er in de leegte die wij achterlaten iets nieuws ontstaan. Door zijn afwezigheid wordt er een nieuwe intimiteit geboren.
Ik weet dat er velen in deze tijd verlangen naar aanraking, lijfelijkheid… lichamelijkheid. Dat moeten missen went nooit. Maar misschien kunnen deze gedachten ons wat verder helpen, troosten. En mag dit dan de slogan zijn in deze coronatijd: in het verlangen ligt het genot.
