Water: we varen erover, zwemmen erin en drinken het op. Nergens ter wereld is het kraanwater beter dan in ons eigen natte kikkerland. En toch is er iets geks: het Nederlandse oppervlaktewater behoort tot het meeste vervuilde van Europa. Hoe kan dit?

In deze aflevering komt Teun erachter dat de ouderwetse fabriekspijp die smerig spul in het water loost nog steeds bestaat. Circulaire economie of niet, ook chemische bedrijven moeten van hun rommel af. In Limburg is de vervuiling van de Maas soms zo erg, dat het waterbedrijf de winning van drinkwater geregeld moest stilleggen. 

Chemelot, de trots van Sittard-Geleen, kreeg onlangs nog nieuwe toestemming om duizenden liters chemicaliën te lozen in de Ur, een beek die uiteindelijk uitkomt op de Maas. Waarom mag dat? Wie bepaalt dat eigenlijk? Teun stuit op een moeras waar iedereen naar elkaar wijst.  

En dan zijn er nog de ‘opkomende stoffen’. Elke 2 seconden wordt er een nieuwe chemische stof uitgevonden waarvan vaak niet bekend is wat het effect op het milieu is. En toch komen ze in ons oppervlaktewater terecht. Onderzoek daarnaar kost járen, maar ondertussen gaat het lozen door.

De vuilnisman, zondag 4 april om 20.25 uur bij KRO-NCRV op NPO 2.