‘Als ik val, valt Job ook’ 

Moederhart vertelt het verhaal van de band tussen moeder Tineke en haar zoon Job. Zo lang als Tineke kon, ging ze met Job zwemmen en nam ze hem elke week mee voor een ijsje. 

Maar Tineke is op leeftijd en kan Job niet meer aan- en uitkleden voor het zwemmen en inmiddels ook niet meer alleen met hem over straat. Ze legt uit: ‘Als ik val, valt Job ook en andersom.’

Bekijk het fragment uit Moederhart. Tekst loopt door onder video. 

Dagelijkse kost 

Dat Moederhart vele kijkers heeft geraakt, is Tineke niet onopgemerkt gebleven. Samen met de maker van de documentaire, Nousjka Thomas, blikt Tineke terug in de favoriete snackbar van Job. 

Ondanks alle lieve reacties die Tineke ontving, kan ze nog normaal over straat, vertelt ze lachend. Eén keer werd ze aangesproken door een twijfelend echtpaar: ‘Is dat niet die ene mevrouw uit die documentaire?’ Het is Tineke opgevallen dat het voor veel mensen nieuw is om zo’n ernstig gehandicapt persoon als Job te zien. Tineke: ‘Voor mij is dat gewoon dagelijkse kost.’

Ze kreeg ook hulp aangeboden van medebewoners uit haar flat. Tineke vertelt: ‘Ze boden aan om met Job een ijsje te eten.’ Maar uiteindelijk, zo legt ze uit, laat ze dat liever bij haar familie. Tineke: ‘Als ik er straks niet meer ben, neemt mijn familie het natuurlijk over.’ 

Zorgen voor alles en iedereen 

Nousjka noemt Tineke de ideale moeder – een moeder die zorgt voor alles wat leeft. Met een verongelukte man en zoon was het leven lang niet altijd makkelijk. Maar Tinekes liefde voor haar kinderen en kleinkinderen, plantjes en kat kent geen grenzen. 

Tineke heeft op haar plaats grote bewondering voor de verzorgers van Job, die woont in de Hartekamp-groep in Heemstede. Tineke: ‘Iedereen was en is altijd dol op Job, maar hij kan behoorlijk lastig zijn. Hij weet precies wat hij wil, maar het is vaak moeilijk om hem te begrijpen.’ 

De voornaamste reden voor Tineke om mee te werken aan Moederhart was om aandacht te vragen voor mensen zoals Job, maar ook voor de mensen die voor hem zorgen. ‘Job krijgt van zijn verzorgers een soort moederliefde’, legt ze uit. ‘Job houdt echt van zijn verzorgers.’

Hulp van familie, maar zorgen over toekomst 

Tineke maakt zich zorgen over de kwaliteit van de zorg in de toekomst. ‘Wat gaat het brengen met het eeuwige tekort aan personeel?’ 

Gelukkig heeft Tinekes kleinzoon een schema gemaakt waardoor er tegenwoordig altijd een familielid mee kan naar de snackbar. Tineke: ‘Ik probeer hen een beetje op te leiden om Job te helpen. Nu geven zij Job in de snackbar te eten, terwijl ik altijd de enige was die dat deed. Hij kan immers niet zelf zijn ijsje vasthouden en eet letterlijk uit mijn hand.’ 

Wie wil met Job een kroketje eten? 

De documentaire heeft voor Tineke bijgedragen aan de urgentie van het probleem. En dat is dat er te weinig zorgpersoneel is, maar ook vraag naar vrijwilligers. Want Tineke hoopt al jaren vurig op een vrijwilliger die af en toe eens een uitje kan maken met Job. 

En die oproep geldt niet alleen voor Job, maar ook voor al die anderen met een soortgelijke handicap. Dat dat nog altijd niet gelukt is, toont aan hoe lastig dat is. 

Tineke denkt dat het mede komt omdat er met Job niet echt een gesprek mogelijk is. ‘Maar’, legt ze uit, ‘Job heeft een formidabel geheugen en je kunt enorm veel plezier met hem hebben. Denk aan een wandelingetje maken of een kroketje eten, zomaar op een middag in de week. Het is zó leuk om zo iemand te kennen. Diegene zal zo blij zijn met jouw komst.’ 

Kijk de documentaire Moederhart.