Een klein team

Een cameraman, een redacteur, een geluidsman én presentator Joris Linssen: groter is de filmploeg van Hello Goodbye niet. De makers bewegen zich onopvallend, soms bijna onzichtbaar tussen de wachtende mensen op Schiphol.

Kiezen van de juiste persoon

Wie pluk je eruit op Schiphol? Redacteur Marloes let vooral op bloemen, ballonnen, spandoeken, nerveuze koppies en zwetende handjes, vertelt ze. Of ze kiest gewoon een type dat haar aanspreekt. ‘We bereiden nooit iets voor. Ik doe alleen ter plekke een klein voorgesprek om te peilen of iemand een geschikt verhaal heeft. En als ik het 'voel', dan vraag ik of ik Joris naar ze toe mag sturen.’ Joris: ‘We overvallen nooit iemand met de camera. Marloes praat me in een zinnetje bij en dan gaan we filmen.’

Een ballon zegt niet alles

Al snel spot Marloes een zo op het oog aansprekende vrouw. Ze stelt zich voor en vraagt: ‘Ik zag uw prachtige ballon. Op wie wacht u?’ De vrouw lacht en vertelt: ‘Ik heb geen spectaculair verhaal hoor, mijn dochter is vier dagen weggeweest en de ballon is een grapje.’ Marloes wenst haar een fijn weerzien en vervolgt haar zoektocht.

Geschikte levensverhalen

Redacteur Marloes loopt naar een oudere man op een bankje. Na een korte babbel volgt de briefing voor Joris, even verderop. ‘Leuke man, praat makkelijk, mooie open blik. Hij heeft altijd voor Buitenlandse Zaken gewerkt. Hij wacht op zijn zoon uit Engeland,' zegt ze. Nu is Joris aan zet. 

Joris neemt alle tijd voor het levensverhaal van de man. Die vertelt hoe hij soms een spontane knuffel mist van zijn kinderen die allemaal in het buitenland wonen. ‘We videobellen wel, maar dat is toch anders.’ Dan vraagt Joris naar de betekenis van de tatoeage die onder zijn shirt uitpiept. De man wil er niet veel over kwijt: ‘Dat is iets speciaals van mij alleen.’ 

Net op dat moment galmt er een mededeling door de hal die het gesprek overstemt. Geen stress, hoort erbij… De cameraploeg wacht geduldig tot het weer stil is en dan rondt Joris af. Helaas, dit gaat de uitzending niet halen, weet hij. Want: ‘Non-verbaal zei deze man: 'Ik wil dit eigenlijk niet.'’ En doorduwen, dat doen de makers nooit. Het moet goed voelen, voor iedereen.

Perfect op elkaar ingespeeld

Cameraman Maarten, geluidsman Menno en Joris werken sinds de allereerste editie van Hello Goodbye, dit jaar precies twintig jaar geleden, samen. Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld, de cameraploeg glijdt constant tussen de wachtende mensen door, op zoek naar mooie shots om het programma sfeer te geven. 

Joris wacht op een afstandje, en als Marloes beet heeft, komen ze samen in actie. Op een goede dag halen ze acht mooie verhalen op, sommige dagen zit het minder mee.

Intensieve draaidagen

Het team werkt meestal niet langer dan zes uur achter elkaar. Want vooral voor Maarten, die de camera constant op zijn schouder heeft, kan het behoorlijk vermoeiend zijn. Maarten: ‘Als ik blijf bewegen, is er niets aan de hand. Maar wachten bij die schuifdeuren tot mensen eruit komen, is zwaar. Ook omdat je superalert moet zijn.’ Tegelijkertijd maakt dat het leuk, stelt hij. ‘Omdat het zo lekker spontaan is. Je weet nooit wat de dag brengt.’

Risico van het vak

Door de werkwijze, zonder script of regisseur, is succes niet altijd gegarandeerd. Zo ook vandaag, wanneer Joris een vrouw spreekt die wacht op haar dochter die zes weken op Bonaire is geweest. De vrouw vertelt over de vader van haar dochter, een Italiaanse pizzabakker voor wie ze achttien jaar geleden als een blok viel. De relatie liep stuk – ook tussen vader en dochter. 

Pas twee jaar geleden werd dat contact hersteld. Joris vindt het een prachtverhaal: ‘Wat een stralende vrouw, ze vertelde zo mooi en open.’ Maar dan, als het gesprek erop staat, krijgt de vrouw een appje van haar dochter die inmiddels is gearriveerd. Ze heeft haar moeder met het team zien praten en appt nu vanaf de wc: ‘Mam, dit wil ik niet!’ En dus gaat dit item, uiteraard, niet door.

Openhartig

Gelukkig heeft redacteur Marloes al een nieuwe potentiële deelnemer op het oog. Een vrouw in een rolstoel vertelt dat ze vijf dagen eerder een maagverkleining heeft ondergaan en nu wacht op haar zoon die terugkomt van een honkbaltrainingskamp in Miami. 

‘Het was een risicovolle operatie, dus toen hij wegging heb ik afscheid van hem genomen. Je weet tenslotte maar nooit.’ Ze begint te huilen. ‘Ik wilde hier stáán, voor hem.’ ‘Veel te snel eigenlijk’, zegt Joris. ‘Veel te snel’, snikt de vrouw. En wat volgt is een openhartig verhaal over haar strijd met overgewicht.

Twee soorten verhalen

‘We zoeken in principe twee soorten verhalen’, vertelt Joris later: ‘Herkenbare verhalen en opmerkelijke verhalen, waarbij je denkt: hoe is het mogelijk…’ Herkenbare verhalen gaan vaak over liefde en die liggen voor het oprapen op de luchthaven. De tweede categorie is wat lastiger. De vrouw met de maagverkleining past mooi in de mix. Marloes: ‘Obesitas is een actueel thema waar veel mensen mee te maken hebben.’ 

Om dit verhaal rond te krijgen moet de ploeg nu wachten op de aankomst van de zoon. Joris en Marloes turen op de Schiphol-app om te zien of zijn vlucht geen vertraging heeft. En terwijl Maarten en Menno even later de hereniging met de zoon filmen, poseert Joris geduldig met twee fans van Hello Goodbye. ‘Dat gebeurt ook de hele tijd’, zegt hij lachend. ‘Soms springen ze midden in een gesprek voor me: 'Mag ik een fotootje?''

Tactisch positioneren

Inmiddels is het even wat stilletjes bij de aankomsthal. Op naar de vertrekhal, misschien valt daar nog iets te beleven. De ploeg posteert zich vlak bij de poortjes naar de gates, waar mensen hun boardingpas scannen. ‘Een strategische plek’, zegt Marloes. ‘Want mensen die afscheid nemen voor lange tijd lopen vaak het verst mee.’ 

Helaas, ook hier is het rustig. Terug naar de aankomsthal dan maar weer. ‘Op een draaidag halen we onze tienduizend stappen met gemak’, vertelt Joris lachend.

Ingewikkeld programma

De draaidag zit erop, althans: tot Marloes een man ziet die tegen een paal leunt en zenuwachtig op zijn mobieltje kijkt. Hij wacht op zijn jongere vriendin uit Kazachstan, vertelt hij. En laat trots een foto van haar zien. ‘Mijn kinderen zijn bang dat ze een “goudzoeker” is.’ Dat is niet zo, weet hij. ‘Maar ik vraag me wel af of ik haar nu de kans op een eigen gezinnetje ontneem.’ Dit klinkt als een prachtig verhaal, zegt Marloes. 

Helaas, de man durft het niet aan. Eerst maar even kijken of de liefde standhoudt. ‘Als het allemaal anders wordt, wil je je zelf niet maanden later op tv zien.’ Maar, zegt hij troostend: ‘Ik ben wel een fan van jullie prachtige programma.’ 

Marloes brengt verslag uit aan Joris. ‘Ik heb nog geprobeerd om hem over de streep te trekken. Maar helaas.’ Dit soort teleurstellingen horen erbij, zucht ze. ‘Dan denk je yes, yes, yes en dan wordt het toch een nee.’ Joris: ‘Er zijn zo veel factoren die mee moeten werken.’ Met een lach: ‘Het lijkt zo simpel, maar eigenlijk is het een heel ingewikkeld programma.'