Margot van Veen is getrouwd, moeder van drie kinderen. Ze werkt als geestelijk verzorger voor een ouderenzorgorganisatie en in een hospice. ‘Het zijn bijzondere plekken waar ik mensen nabij mag zijn in de laatste fase van hun leven. Ik geniet van mijn werk en het samenwerken met alle zorgverleners.’ In 2019 verbond ze zich als leek aan de Orde der Predikers, beter bekend als de Dominicanen. Hoe kwam ze daar terecht?
‘Opgegroeid in de protestantse traditie vond ik dertig jaar geleden mijn plek in de Dominicanenkerk in Zwolle. Het bespreekbaar maken van lastige thema’s, woorden zoeken voor dát wat er in de samenleving leeft is voor mij kenmerkend voor de Dominicanen. Durven mee te bewegen met het ritme van de tijd en tegelijkertijd God te blijven zoeken in alles.’
Ruimte om te zoeken
Met vallen en opstaan zoek ik naar dát wat van waarde is. Daarbij vind ik het belangrijk om in gesprek gaan met de mensen om mij heen en elkaar bevragen op waardes, op de essentie. Ik kan leren van iedereen om mij heen, door open te staan voor dat wat een ander mij te zeggen heeft. Elkaars verhaal horen, of je nu je plek vindt in een kloosterorde of niet. Of je wel of niet gelovig bent. Naar elkaar luisteren, met alle twijfels, vragen en vreugde. Bij de dominicanen vind ik ruimte om te zoeken, om te onderzoeken. Nadenken over wat het goede is, wat goed is om te doen, wat helend is.’ Bemoedigend en niet oordelend.
Kleur bekennen
De keus om me blijvend te verbinden aan de Dominicanen is niet uit de lucht komen vallen. In oktober 2019 heb ik me verbonden aan de Dominicanen, 28 jaar nadat ik voor het eerst de Dominicanenkerk binnenliep. Ik heb lang tegen deze verbintenis aangehikt. Het lijkt een beetje op kleur bekennen en dat vind ik ook spannend. Durf ik in een wereld, waarin geloven niet meer vanzelfsprekend, is kleur te bekennen? Durf ik te gaan staan op de weg van Jezus, op de weg van Dominicus?
Zie ook: www.dominicanen.nl
