Na een onstuimige jeugd raakte de Friese Jarno (23) volledig de draad kwijt. Hij vertelt erover in de eerste aflevering van Serenade van Stef. Wat heeft de ontmoeting met Stef Bos hem gebracht?
'Ik heb wel even getwijfeld of ik mee moest doen aan het programma. Het is natuurlijk een buitengewone kans, maar je moet ook wel veel van jezelf laten zien. Ergens schaamde ik me nog een beetje voor mijn verhaal. Het is niet iets wat ik van de daken schreeuwde, omdat het complex is en ook een verdrietige kant heeft. Tóch besloot ik dat ik mijn verhaal wilde delen. Er zijn namelijk veel mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik hoop dat zij beseffen: ik ben niet alleen.
Het is zo bijzonder dat Stef het voor elkaar heeft gekregen om mijn leven in een lied te vangen. Het bevat dingen die hij eigenlijk helemaal niet had kunnen weten, maar die hij gewoon heeft aangevoeld. Ik vind het een mooi idee dat ik dit lied nu altijd bij me heb als een soort venster op hoe mijn leven op dit moment is. Als ik straks vijftig ben kan ik het aan mijn kinderen laten horen en zeggen: dit lied gaat over mij.'
'Ik loop al bijna mijn hele leven rond met de vraag: waar ben ik thuis? Lange tijd wist ik hier echt het antwoord niet op en dat vond ik lastig. Door dit programma heb ik mijn zoektocht gelukkig meer kunnen relativeren. Ik besef nu dat ik niet alleen ben in mijn zoektocht: we zijn allemaal op zoek naar een plek waar we ons thuis kunnen voelen. Ik vond het eerder een beetje gênant om op verjaardagen te vertellen dat ik op een bootje woonde. Nu heb ik mijn eigen situatie meer kunnen omarmen. Ik ben er nu zelfs trots op. Het is misschien niet doorsnee, maar dat is helemaal niet erg.'
'Ik voel me echt thuis op mijn bootje, al ben nog wel zoekende naar hoe ik mij ook van binnen meer thuis kan voelen. Ik ben nu ongeveer een jaar van mijn drugsverslaving af. Zonder die drugs voel ik veel meer, en herbeleef ik de gebeurtenissen die ik heb meegemaakt ook intenser. Ik vind het soms nog lastig om met al die gevoelens om te gaan. Ik wist dat ik met Stef terug zou gaan naar de instelling waar ik heb gezeten. Van tevoren dacht ik dat het me koud zou laten, omdat ik door al die jaren een muurtje om me heen heb gebouwd. Maar hier had ik me echt op verkeken. Het bracht me namelijk helemaal terug naar die tijd. Het verschil was: deze keer was ik er met mijn volle aandacht bij, zonder de afleiding van drugs. Ik besef nu dat ik altijd op de vlucht ben geweest voor mijn eigen gevoelens. Nu kan ik ze eindelijk een plekje geven.'
