Twee broers, twee karakters, maar allebei op zoek naar hun Braziliaanse roots. Een reis met Spoorloos maakte grote indruk op Alexander (26) en Vincent (23). Hoe gaat het ze af na de opnames? ‘Spoorloos heeft ons leven veranderd.’
De Braziliaanse broers Alexander en Vincent Rodenburg gaan begin juli 2024 met Spoorloos naar Brazilië. Ze weten dan al dat hun moeder is gevonden, maar aangezien zij dakloos is en op straat zwerft, is het spannend of ze wel komt opdagen.
Wat de broers niet weten, is dat er ook een zus is gevonden. Wij spreken hen vrijwel direct na hun indrukwekkende reis door Brazilië. De jongemannen zitten nog vol van het emotionele avontuur dat ze net hebben beleefd.
Band voor het leven
Samen met een team van Spoorloos en hun adoptiemoeder Hermine vliegen de jongens naar de Braziliaanse hoofdstad Brasilia. Wat blijkt: hun moeder is gevonden, maar ook een zus, Talia, en haar zoontje. Het is in principe een weerzien, maar beide broers zeggen geen herinneringen te hebben aan hun biologische moeder.
Alexander: ‘Je sluit aan de andere kant van de wereld mensen in je armen die eigenlijk vreemd voor je zijn. Maar tegelijkertijd voelen ze aan als eigen. Er was direct herkenning, niet omdat ik haar al eerder had gezien en dacht: oh ja, zo zag ze eruit, maar omdat ik mezelf in haar terug zag. Ik wist niet eens dat ik een zus had, maar na een omhelzing van Talia voelde ik een band voor het leven.’
'Normaal zou ik emotioneler zijn, want ik huil snel, maar deze keer tot mijn verbazing niet'
Vincent: ‘Vrijwel direct bij de ontmoeting wist ik: dit is onze moeder, ze leek precies op Alexander. Alleen haar voorhoofd tot en met de wenkbrauwen was mijn helft. Normaal zou ik emotioneler zijn, want ik huil snel, maar dit keer tot mijn verbazing niet. Onze moeder snikte, riep onze namen en kuste ons. Ik was verrassend kalm. Ik vond het vooral mooi. Maar het heeft misschien tijd nodig. Ik heb autisme, dus mijn gevoel moet nog een beetje indalen.’
Een cadeau gekregen
Het leven is veranderd sinds de reis met Spoorloos, daar zijn beide broers heel stellig over. Ook al was Vincent jong toen hij naar Nederland kwam, hij had als kind moeite hier te aarden. De band met zijn adoptiemoeder Hermine was meteen goed, maar met zijn adoptievader klikte het niet.
Het kostte hem ook jaren voordat hij vrienden maakte en beter op zijn gemak was. Het ontmoeten van zijn Braziliaanse familie, gaf hem eindelijk dat gevoel van thuis komen. ‘Hoe raar het ook klinkt, ik wist meteen: dit is mijn moeder, dit is mijn zus en neefje. Het ging tussen ons van hart naar hart.’
'Ik wist niet eens dat ik een zus had, maar na een omhelzing van Talia voelde ik een band voor het leven'
Maar ook Alexander, die zich destijds juist direct aanpaste door snel Nederlands te willen leren en vrienden te maken, was zeer geraakt door de tijd met zijn Braziliaanse familie. ‘Ik zocht antwoorden voor de puzzel van de eerste zeven jaar van mijn leven en die heb ik gekregen. Het was allemaal zo speciaal, bijna niet in woorden te vatten. Het enige wat ik kan zeggen is dat het voelt alsof ik een prachtig cadeau heb gehad.’
Speciale band met vriend van biologische moeder
Vincent koestert de warme connectie die hij maakte met de vriend van hun biologische moeder. ‘Normaal houd ik vaderfiguren op afstand, heb ik niet snel een verbinding met mannen. Maar Edmilson ging dwars door al mijn barrières heen.’
Vincent vervolgt: Op een bepaald moment kreeg ik - zoals vaker door mijn autisme - een soort kortsluiting in mijn hoofd. Mijn biologische moeder schrok, zo kende ze me niet. Mijn adoptiemoeder wist hoe ze ermee om moest gaan en zette me in de auto waar ik tot mezelf kon komen. Maar Edmilson ging niet weg. Hij raakte me aan - iets wat ik normaal niet wil -, pakte mijn hand en ik werd zo maar rustig. Mijn aanval zakte weg. Zo bijzonder.’
'De vriend van mijn biologische moeder pakte mijn hand - iets wat ik normaal niet wil - en ik werd zo maar rustig'
Appcontact met familie
Er is een duidelijke wens om contact te houden, van alle kanten. Tot grote vreugde van de twee broers, heeft hun biologische moeder een mobieltje dus kunnen ze elkaar spraakberichtjes sturen, aangezien zij niet kan lezen en schrijven. Zus Talia stuurde al meteen de eerste dag een bericht. En ook met Lilanne, een andere zus die in Brazilië is geadopteerd, is er inmiddels appcontact.
Vincent kijkt terug op een geweldig positieve ervaring: ‘Het enige echt lastige was afscheid nemen. We gaven elkaar superlange knuffels en beloofden veel te bellen en hen weer op te zoeken. Dat hoeft niet meer lastig te zijn. Want ook al zijn moeder en Edmilson dakloos, ze leven inmiddels niet meer op straat. Ze hebben gelukkig een vaste verblijfplek.’
Alexander wil zeker terug, misschien zelfs langer en kan hij vanuit Brazilië als grafisch vormgever werken. ‘Ik voel me zoveel rijker, nu ik deze mensen in mijn leven heb. Ik wil hen niet meer kwijt. Het zou ideaal zijn om daar de winters door te brengen en hier de zomers. Dan heb ik, eigenlijk net zoals nu al, het beste van twee werelden.’
Dit artikel komt uit magazine Vertel.
Dit is een gedeelte van een verhaal uit ons magazine Vertel. Wil je het hele verhaal lezen? Vraag dan nu een gratis proefnummer aan van Vertel.
Op de hoogte blijven van alle mooie verhalen in Spoorloos?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief Persoonlijke verhalen.
