Tekst: Ernest Marx | Beeld: Janita Sassen

Kersverse KRO-NCRV presentatrice Sosha Duysker (30) laat aan Joris Linssen (56) trots haar gloednieuwe toegangspasje zien. Sinds vandaag heeft ze hem in haar bezit. ‘Dit is toch wel even een momentje hoor,’ lacht Sosha. ‘Nu is het officieel!’ De pas geeft toegang tot het M Gebouw in Hi8lversum  waarin KRO-NCRV is gevestigd. Na jaren freelancen voor verschillende omroepen is Sosha hier nu exclusief in dienst en is ze dus ook officieel collega van Joris. Hij begon in 1995 bij NCRV. Sosha was toen vier. Tot vandaag hadden de twee elkaar nooit ontmoet.

Joris: ‘We kennen elkaar nu twee uur, want we hebben net onze eerste gezamenlijke fotosessie achter de rug voor dit interview.’

Sosha: ‘Ik kende jou vooral van Hello Goodbye.’

Joris: ‘En ik jou van Arjen Lubach. Jullie hadden vorig jaar een flinke hit met het liedje Ga niet naar Nieuwsuur. Hoe vaak is dat wel niet online gestreamd?! Volgens mij wel een miljoen keer.’

Zingen hebben jullie in ieder geval al gemeen.

Sosha: ‘Ik ben geen ervaren zangeres hoor. Jij bent wel echt zanger.’

Joris: ‘Ik zong vanaf mijn zestiende altijd in punk- en rockbandjes. Tot we begin jaren negentig voor de grap eens wat smartlappen en songfestivalliedjes speelden. Dat vond ik eigenlijk veel leuker. Vanaf toen werd ik Ome Cor, smartlappenzanger. Met een vette knipoog. Aanvankelijk was het publiek erg verdeeld. De ene helft snapte de grap, de andere helft stond met zijn middelvinger omhoog. Uiteindelijk hebben we zelfs drie keer met een grote show op Lowlands gestaan. In 2003 stopten we. Ik begon de Mexicaans-Nederlandse band Caramba waarmee ik nog steeds veel speel. Voor mijn gevoel ben ik in eerste instantie muzikant. Televisie zie ik meer als een uit de hand gelopen hobby.’

Jullie staan beiden bekend als betrokken presentatoren. Welk thema gaat jullie het meest aan het hart?

Sosha: ‘Ik ben er eigenlijk pas sinds de opkomst van de Black Lives Matter-beweging achter hoe diep racisme me raakt. Sindsdien begrijp ik nog beter wat institutioneel racisme betekent en hoe dat nog altijd sluimert. Vóór 2020 was ik me er gewoon wat minder bewust van. Omdat ik een donkere huidskleur heb, gaan mensen er vaak van uit dat ik alle mechanismen rond racisme volledig begrijp. Maar ik moest zelf ook een proces door voordat mijn oogkleppen afgingen.’

Heb je in jouw jeugd last gehad van jouw huidskleur?

Sosha: ‘Dat valt mee. Maar als je er anders uitziet, pakken kinderen je daarmee. Of je nou een bril, rood haar of een andere huidskleur hebt. Ik ben opgegroeid in West-Friesland en ik was vrijwel de enige van kleur in de klas. Pas toen racisme wereldwijd echt bespreekbaar werd gemaakt, besefte ik dat ik ook tijdens doodgewone fietstochtjes weleens door mensen ben uitgescholden om mijn huidskleur. Ik legde dat altijd naast me neer en dacht: dat gebeurt nu eenmaal. Maar sinds Black Lives Matter weet ik dat ik me daar actief tegen moet uitspreken. Anders verandert er niks.’

Hoe kijk jij naar dit thema, Joris?

Joris: ‘Black Lives Matter was voor mij geen grote eyeopener. Ik wist al: racisme bestaat en het is geïnstitutionaliseerd. Het zijn niet alleen witte mensen die racistisch te zijn. Ook bijvoorbeeld in de Marokkaanse of Afrikaanse gemeenschap zijn er vooroordelen over mensen die anders zijn dan zij. Het is iets menselijks. Maar ik vind het wel belangrijk om die vooroordelen weg te nemen. Dat is mijn strijd altijd geweest.’

Dit verhaal komt uit ons magazine Vertel. Wil je het helemaal lezen? Vraag dan nu hieronder een gratis proefnummer aan.