Niet voor iedereen is het een droom om de naam van de partner over te nemen zodra je in het huwelijksbootje stapt. Toch was dit tot eind van de vorige eeuw in Nederland voor vrouwen automatisch het gevolg van trouwen. 'Volgens de Nederlandse vereniging voor Burgerzaken werden vrouwen tot in de jaren ‘90 automatisch aangeschreven onder de naam van hun echtgenoot', schrijft het AD. Wilde je dat niet? Dan moest daar schriftelijk bezwaar tegen worden gemaakt bij de gemeente.

Hoeveel mensen er nu - ruim twee decennia later - voor kiezen de eigen naam in te leveren in Nederland is niet duidelijk. Het CBS, Sociaal Cultureel Planbureau en de Nederlandse Vereniging voor Burgerzaken houden hier geen van allen cijfers over bij. Toch heeft trouwambtenaar Ilse de Zwart, bestuurslid van de vereniging voor trouwambtenaren het idee dat veel vrouwen nog steeds kiezen voor de naam van hun partner, liet zij vorig jaar weten aan de eerder genoemde krant. 'We zien dat ook minder traditionele, hoger opgeleide vrouwen kiezen voor de naam van hun man.' Of haar onderbuikgevoel klopt, dat kunnen we dus niet hard maken met statistieken. Maar dat sommige vrouwen er niet aan moeten denken, dat is glashelder dankzij hun uitgesproken mening op Twitter.

Redenen in overvloed

De stroom aan meningen is ontstaan nadat Omo Alade Alafia zich publiek afvroeg om wat voor reden vrouwen ervoor kiezen níét de naam van hun man aan te nemen. Georgia Lewis heeft daar haar waslijst aan redenen voor. Ze is journalist en die carrière heeft ze gemaakt onder haar eigen naam. Alle bureaucratische rompslomp, daar moet ze niets van weten. En nee, ze houdt ook geen greintje minder van haar man omdat ze ervoor kiest haar eigen naam te houden. Bovendien: mannen hoeven zichzelf ook niet te identificeren op basis van hun burgerlijke status, dus waarom zou ik dat wel moeten? Vraagt ze zich af. 

Jayna Rowden is inmiddels zeventien jaar getrouwd en voert haar eigen naam. 'Als we zouden kiezen voor kinderen (want ja, ook dat is een keuze en geen regel), zouden we ervoor kiezen om de kinderen ons beider namen te geven. Het is nergens voor nodig dat vrouwen hun identiteit verliezen nadat ze trouwen.' Ook Gücci moet niet denken aan een naamsverandering. 'Alsof ik een deel van mezelf zou verliezen. Daarnaast: waarom zou ik zijn naam moeten aannemen en hij niet die van mij? Wie heeft deze traditie bedacht? Mannen, dus.'

Van artsen die naam hebben gemaakt onder hun meisjesnaam, tot vrouwen die hun eigen identiteit willen behouden simpelweg omdat de naam bij hen hoort. Maar voor Kristy is er nog een andere reden. Zo reageert zij: 'Waarom ik de naam van een man niet zou aannemen? Omdat ik met hem ga trouwen, en hij mij dus niet adopteert. Duh. Mijn achternaam doet het prima, dank je.' En ook deze wetenschapper wil er niets van weten. 'Het is míjn PhD, niet die van hem!' Anjali houdt er dezelfde gedachte op na: 'Ik werk mezelf niet al meer dan negen jaar uit de naad zodat mensen mij Dr. ‘Iemand-anders-naam’ kunnen noemen.'

Sonia houdt er - met een knipoog - een andere strategie op na. 'Tegen mijn man zeg ik dat ik mijn eigen naam heb gehouden om mijn opties open te houden. Hij is mijn ‘huidige’ echtgenoot.' Bovendien vinden sommige vrouwen het een traditie die totaal niet meer past in deze tijd. 'Het is toch geen 1952 meer', reageert Jess.

Wat de reden ook mag zijn en of je nu wel of niet de naam van je partner wil aannemen, mag iedereen wat ons betreft zelf weten. Maar dat het in ieder geval niet meer vanzelfsprekend is dat het al-tijd de vrouwen zijn die hun naam inleveren, lijkt ons een stap in de juiste richting.