Als visagist kom je nogal dicht in iemands persoonlijke ruimte. En bij Lillian Brown waren het niet de minste persoonlijkheden die zij van dichtbij zag: van Martin Luther King Jr. tot president Nixon. Op de meest cruciale momenten was zíj degene die last minute nog even de boel kwam afpoederen. Wie is deze vrouw - die we eigenlijk niet kennen - maar wel wíllen kennen?
Visagie op het hoogste niveau
Lillian Brown overleed op 13 september 2020 op een grandioze leeftijd van 106 jaar. The New York Times maakt in samenwerking met haar familie een indrukwekkend portret over deze bijzondere vrouw. Want hoe groei je van boerendochter uit tot visagist van de meest invloedrijke mensen?
Zo is het Lillian Brown die op 8 augustus 1974 wordt opgeroepen om zich met spoed naar Het Witte Huis te bewegen. Het Watergate Schandaal ligt publiekelijk op tafel en het is President Richard Nixon die op nationale televisie zijn ontslag zal aankondigen. Er waren nog zes kostbare minuten over waarin Brown degene is die de laatste hand legt aan het voorkomen van Nixon, voorafgaand aan zijn optreden dat de meeste Amerikanen niet snel vergeten, schrijft The New York Times. In die cruciale zes minuten worden Brown en Nixon door de Geheime Dienst opgesloten in de badkamer. En hoe ze Nixon een paar minuten eerder nog aantrof met de tranen in zijn ogen, barst hij uiteindelijk in lachen uit door deze situatie.
Een mediatrainer met poeder in haar hand
Waar nu de gemiddelde politicus waarschijnlijk een coach, een social media expert en een mediatrainer bij zich heeft, was dat in de tijd van Lillian Brown anders. Ze groeit op op het platteland van Ohio en is een vrouw met gezond, boerenverstand. In een gezin met zeven kinderen zonder elektriciteit of stromend water. Uiteindelijk wordt ze visagist van maar liefst negen verschillende presidenten: van Bill Clinton tot Dwight Eisenhower. En in een tijd waar mediatrainers nog geen algemeen bekende beroepsgroep waren, was het Brown die de heren niet alleen van een poedertje op het gezicht wist te voorzien, maar ook degene die de mannen advies gaf over hun voorkomen, hun dictie, kleding en decor.
"Ik wist helemaal niets van make-up", zegt Brown in 2010 in een interview met de National Press Club in Washington. "Wat ik wel kon, was naar het beeldscherm kijken en beoordelen wat er moest gebeuren om te zorgen dat iemand goed in beeld werd gebracht. Dan ging ik naar de drogist en kocht alles dat ik nodig had."
"Je gasten zien er prachtig uit, de mijne vreselijk"
Voor iemand die niets van make-up weet, is het nogal een stap om visagist van deze invloedrijke personen te worden. Hoe ze daar toch kwam? Eigenlijk per toeval, schrijft de Amerikaanse krant. In de jaren ‘50 bezoeken president Eisenhower en Lillian Brown dezelfde kerk. Daar werd bij Brown de interesse gewekt: ze dacht na over het presidentschap en de relatie met de kerk. Uiteindelijk maakt ze daar een televisieserie over op een lokale zender.
En juist die lokale zender, die deelde een studio met CBS News. In de studio waar Brown haar programma maakte, werd ook het programma 'Face the Nation' opgenomen. Daar viel de CBS-producent iets bijzonders op: Brown deed bij al haar gasten - zelfs bij de mannen - make-up op. En dat bleef dus niet onopgemerkt: "Je gasten zien er prachtig uit, de mijne vreselijk." De producent besluit haar in te huren voor 19 dollar per visagiesessie. Het blijkt de start van een gigantische loopbaan.
Mr. Sam, als je mij je neus laat afpoederen, beloof ik dat ik je je mannelijkheid niet zal ontnemen
Haar eerste gegadigde is Sam Rayburn: voormalig voorzitter van Het Huis van Afgevaardigden. En dat was niet direct de makkelijkste. Make-up, dat was niets voor mannen in die tijd. Toch wist Brown hem te overtuigen, vertelt ze in 2009 tijdens een speech in Washington. "Mr. Sam Rayburn, als je mij je neus laat afpoederen, beloof ik dat ik je je mannelijkheid niet zal ontnemen." Het levert een lach op bij Rayburn en hij voegt eraan toe: "Well, you just go ahead, honey."
Ze maakt naam bij iedereen die te gast was bij het wekelijkse nieuwsprogramma Face the Nation. En haar werkzaamheden beperkten zich daardoor niet tot de studio. De mannen die zichzelf later president mochten noemen, wilden dat het Brown is die het ideale voorkomen zou realiseren. Zo was het John F. Kennedy die tot in den treuren vragen stelde over de manier waarop hij zat, of hij een stemcoach moest aannemen, waarom de lichten op een bepaalde manier stonden. Daarmee was Kennedy volgens Brown de eerste president die het begrip 'cameraklaar' omarmde.
De basisregels van Brown
En zo werd het Brown die uitgroeide tot favoriete visagist en adviseur. Ze had haar eigen essentials die ze altijd meedroeg: poeder, concealer, vloeibare foundation en Kleenex tissues. De basisregels die ze introduceerde zijn nog altijd van kracht: pas op met rode kleding op beeld, vermijd wit (want het maakt dikker) en vermijd te drukke prints en strepen. Haar voorkeur? Een goed overhemd en grijstinten. De kleding mocht namelijk nooit afleiden van de persoon. "Mijn doel is om mensen er precies uit te laten zien zoals ze zijn", vertelde Brown aan The Times.
