De homoliefde eens lekker bezingen, dat gebeurt veel te weinig. Dat vond een groep muzikanten. Dus maakten ze een album met alléén maar nummers waarin mannen naar mannen verlangen en vrouwen over vrouwen zingen.
Stel: je bent gay en je gaat trouwen. Natuurlijk hoort daar ook het perfecte romantische nummer bij, zodat je met je geliefde de eerste dans kan doen. Maar dan valt het aanbod in liedjes best tegen!
Terwijl heterostellen een ruime keuze hebben wat betreft de popklassiekers, zijn liefdesliedjes die niet in de heterovorm geschreven zijn toch écht iets schaarser.
Een nieuwe EP, ‘Universal Love’ geheten, brengt daar verandering in. De zes nummers die de plaat bevat, zijn ingezongen door grote muziekhelden als Bob Dylan, Kesha en St. Vincent. En ze zijn bedoeld als dé perfecte nummers voor je niet-hetero-trouwerij.
Het zijn doodgewone covers van dé grote liefdesnummers van onze tijd, maar met één kleine aanpassing: ze zijn geschreven met same-sex pronouns. Dat wil zeggen dat “And I Love Her”, van The Beatles, nu “And I Love Him” is geworden. Maar wel nog steeds gezongen door een man.
“Als je naar de geschiedenis van popmuziek kijkt, dan worden liefdesliedjes voornamelijk vanuit een heteroseksueel oogpunt gezongen,” vertelt Tom Murphy, co-producer van het album. “Als we muziek zien als iets dat mensen samenbrengt, moeten die populaire liedjes dan niet over iedereen gaan?”
Sommige nummers hebben een extra speciale lading. Neem bijvoorbeeld het nummer “Mad About the Boy” van Noël Coward. Coward was homoseksueel, maar toen hij het nummer schreef was het 1932 en zijn platenmaatschappij weigerde het uit te brengen. “Het maakt de cirkel rond, wetende dat dit nummer geschreven is door een homoseksuele man, die elk woord van “Mad About the Boy” meende,” vertelt Valerie June, die het nummer vertolkt op de plaat.
Het mag nu eindelijk
En dat is nodig! Want hoewel er de afgelopen decennia wereldberoemde artiesten zijn geweest die duidelijk hebben gezegd niet hetero te zijn (denk bijvoorbeeld aan Elton John, George Michael en Sam Smith), zijn er amper nummers van hen waar same-sex pronouns worden gebruikt.
Vaak kwam dit door de druk die platenmaatschappijen uitoefenden. Ze waren immers bang dat de liedjes dan ‘te exclusief’ zouden worden en mensen zich er niet in zouden kunnen herkennen. “Terwijl er nooit wordt gezegd dat heteroseksuele liedjes exclusief zijn,” merkt Stephan Pennington, muziekprofessor aan Tufts University, op.
The times they are a changin’
Ook waren veel artiesten bang dat ze niet geaccepteerd zouden worden als ze uit de kast kwamen, wat ook een reden was om hun nummers vanuit een heteroseksueel perspectief te schrijven. Anders zou het opvallen. “Voor een lange tijd moesten queer personen het heel ongemakkelijke “jij” gebruiken, om ervoor te zorgen dat ze niet onthulden dat ze niet-hetero waren,” vertelt Pennington.
Dat lijkt nu dus langzaam te veranderen! Benieuwd naar het resultaat? In de Spotify-speellijst hieronder kan je naar het hele album luisteren!
