In zijn brief schrijft Bodelier dat hij het bijzonder vindt om te zien dat zijn dochter zich niet laat leiden door angst. Zij, Emma, omarmt haar vrijheid en gaat vol goede moed naar een LHBTI-festival in Groot-Brittannië, zelfs na de aanslag in Manchester. Hij is trots en vindt dat iedereen haar voorbeeld moet volgen, want we hoeven niet bang te zijn in de eenentwintigste eeuw. De kans dat je omkomt in een aanslag is kleiner dan ooit.

Het grotere plaatje

Vox bracht het aantal doden door burger-en militaire conflicten in de loop van de eeuwen in kaart. In de onderstaande grafiek van Max Roser, econoom bij Oxford University, zie je hoe groot het deel van de bevolking is dat overleed aan een gewelddadig conflict.

Hoe hoger de rode lijn, hoe hoger het percentage dat omkwam in dat jaar. Het aantal is door de geschiedenis heen redelijk stabiel, met als uitzondering een piek in de zeventiende eeuw en twee pieken tijdens de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Vanaf 1950 daalt de lijn drastisch, en hij heeft nu zelfs een historisch dieptepunt bereikt. Nog nooit overleden zo weinig mensen door gewelddadige conflicten als nu.

Minder, minder

In een andere grafiek wordt ingezoomd op de laatste honderd jaar (zie hieronder). Daarin wordt nog duidelijker zichtbaar dat het aantal geweldsdoden (koloniaal, tussen staten, en civiel geweld) na de Eerste en Tweede Wereldoorlog enorm is gedaald. 

Niet bagatelliseren, wel in perspectief

Betekent dit dat we aanslagen bagatelliseren? Nee. Het leed en de angst die dit soort gebeurtenissen teweeg brengen is verschrikkelijk. Maar toch denken we dat het altijd nuttig is om gebeurtenissen in perspectief plaatsen. 

Zoals Ralf Bodelier in zijn brief aan zijn dochter schrijft: “Veertig jaar geleden hadden we (...) geen Twitter, Facebook en kabeltelevisie. Media die elk drama, waar dan ook ter wereld, real time op onze driezitsbank kieperen.” 

De angst is echt. En we worden er constant aan herinnerd. Maar we leven in een veilige tijd, de veiligste sinds 1400. Dat moeten we niet vergeten.