Dominique Nientker was ruim 25 jaar actief in de banksector, maar sinds 2016 stelt ze haar leven in dienst van mensen die zonder papieren leven. Met haar stichting Human Aid Now verstrekt ze onder andere voedsel en andere basisbenodigdheden aan ongedocumenteerde vluchtelingen in Amsterdam. Wat drijft haar in haar werk en welke stappen zou je volgens haar kunnen nemen om ook een positieve bijdrage te leveren aan mensen die ‘geloof’ in woorden en daden nodig hebben?
Een van de eerste projecten van Human Aid Now in Nederland speelt zich af in Amsterdam. ‘Het begon eigenlijk heel klein. Elke dinsdag ging ik met mijn busje langs de groothandel om daar voedsel te halen dat net op het randje van houdbaarheidsdatum was. Dat brachten we naar kraakpanden voor mensen die voorlopig nog geen asiel hebben gekregen, omdat ze niet mogen werken en geen enkele hulp van de Nederlandse autoriteiten krijgen. Ons project werd groter en groter, toen de horecagelegenheden, bij de uitbraak van corona, moesten sluiten. Er was heel veel voedsel beschikbaar, maar dit kon door de grotere hulporganisaties niet gedistribueerd worden. In samenwerking met andere organisaties in Amsterdam is dat ons wel gelukt.'
Niet alleen kwam er meer voedsel beschikbaar, de gevolgen van de crisis werden ook pijnlijk zichtbaar door het aantal mensen dat hulp zocht. Het project werd groter en groter en groeide uit tot een gigantische operatie. ‘We zagen steeds meer mensen in de rij staan die niemand kende. Deze ongedocumenteerde arbeidsmigranten, schoonmakers, mensen in de spoelkeuken en bagageafhandelaars op het vliegveld waren van de ene op de andere dag hun baan kwijt en kregen geen hulp. Naarmate de crisis langer duurde, werd ook de rij langer, terwijl het beschikbare voedselaanbod juist weer kleiner en kleiner werd. Ik moest budget aanvragen om dit project te blijven doorzetten. Op het hoogtepunt distribueerden we zo’n 3.000 pakketten per week. Inmiddels zijn we, twee jaar na de corona crisis, terug op 1.200 pakketten per week.’
We moeten erop vertrouwen dat ze zelf de beste beslissingen voor morgen kunnen maken.
De pakketten zijn dan ook zorgvuldig samengesteld door in gesprek te gaan met gemeenschappen, bijvoorbeeld een kerkgemeenschap voor arbeidsmigranten. ‘Ik geloof er heel erg in dat we niet de keuze voor een ander kunnen maken. Ik wil niet handelen naar wat ik denk dat de ander nodig heeft, maar samenwerken en in gesprek gaan met de mensen zelf over wat zij nodig hebben. Op basis daarvan zorg ik dat het geregeld wordt. De gemeenschappen dragen dan weer hun steentje bij door zelf te zorgen voor de distributie van de pakketten. Zij weten het beste wie wat nodig heeft.’
Wanneer is het project voor Dominique geslaagd? ‘Er zit geen masterplan achter waarin ik de stappen een voor een volg. Mijn ultieme doel is dat we niet meer nodig zijn en mensen zelfstandig kunnen leven. En dat willen deze mensen zelf ook, zelfstandig voor hun familie kunnen zorgen en niet afhankelijk zijn van onze hulp. Maar dat gaat niet zomaar, het probleem is dat er geen recht voor deze mensen is om legaal te participeren in onze maatschappij, terwijl ze er wel aan bijdragen. Het voedselpakket is in mijn ogen dan ook geen blijvende oplossing, het is als pleisters op een wond plakken. Maar op dit moment hard nodig. Ik zou liever vandaag dan morgen het project sluiten, omdat we overbodig geworden zijn. Tot die tijd bewegen wij mee met wat er zich in de wereld afspeelt en zijn wij daar waar onze hulp nodig is.'
Wat kun je volgens Dominique zelf doen om andere mensen te helpen? ‘Je moet je afvragen of het helpen van anderen past in waar je nu staat in je leven. Als je een fulltime baan hebt en drie kinderen grootbrengt, is het misschien niet waar momenteel je focus ligt. En vraag je af waar je echt gepassioneerd in bent. Is dat bijvoorbeeld het klimaat, oudere mensen of het dierenwelzijn? Als je het echt leuk vindt, dan maakt dat het helpen ook veel makkelijker en beter vol te houden.’
En als je een besluit hebt gemaakt waar je wil helpen, waar begin je dan? ‘Ga op het internet op zoek naar organisaties in de buurt die bij je passen en begin klein. Committeer je nooit aan iets wat je niet af kunt maken. Het is verschrikkelijk om te starten met een kind bijles te geven, en na twee maanden te stoppen omdat je er geen tijd meer voor of zin in hebt. Dat is voor niemand goed.’
Wie heeft haar altijd gesteund tijdens dit project? ‘Mijn man. Hij is altijd daar om problemen te bespreken of mij een duwtje in de rug te geven als ik het even niet meer zie zitten. Hij helpt me soms uit de situatie te stappen, om me vervolgens weer te kunnen herpakken. Maar helpt mij mezelf soms ook af te remmen omdat ik, zeker aan het begin, van ieder etentje een fondsenwervend evenement maakte. Onze vrienden konden niet meer langs komen zonder te doneren.’