Ik vond wandelen saai

Wandelen om het wandelen, dat was nooit iets voor mij. Wandelen om het wandelen zelf was iets voor gepensioneerden of voor hard core buitenmensen die er zelfs hun vakanties aan wijden. En iets voor sááie mensen. En ik was niet gepensioneerd, zag mezelf meer als soft core en met saai wilde ik al helemaal niet worden geassocieerd.

Zo’n zelfde gedachte had ik ooit over het hebben van een hond. Niet vanwege de hond, maar om wat het hebben van een hond met je doet. Met de mens wanneer die ‘baasje’ wordt. Nou ja, ik ben inmiddels zestien jaar baasje van twee honden geweest en dat was een groot geluk in mijn leven. 

Leven lang leren

Mijn neiging tot vooroordelen bleek hardnekkig en dus moest ik ook het wandelen eerst aan den lijve ondervinden om mijn mening te herzien. Het is maar goed dat je als mens, en als baasje, een leven lang kan leren. 

Coronacrisis

Mijn wandelliefde ontwaakte denk ik tijdens de coronacrisis toen de hond uitlaten zo’n beetje de enige gelegitimeerde manier was om buiten te zijn. De vanzelfsprekendheid van het dagelijks vier keer naar buiten gaan, kwam daardoor in een ander daglicht te staan. Wandelen werd bijzonder, misschien dat ik het daardoor bewuster ervaarde?

Nadat onze hond was overleden, nu twee jaar geleden, bezworen mijn partner en ik elkaar dat we er niet mee zouden stoppen. En we hebben woord gehouden. ’s Avonds doen we regelmatig een rondje door het dorp, in het weekend maken we in de ochtend een lange wandeling, al dan niet met koffie, en zelf piep ik er ’s morgens graag heel vroeg uit voor een tochtje over de hei of door de polder. 

Alleen op de wereld

Daar in de weidsheid van het eindeloze landschap waan ik me alleen op de wereld en ervaar ik een ultiem gevoel van vrijheid. Alles is nieuw, fris en nog onaangeraakt door de nieuwe dag. Het is met niets te vergelijken. Wanneer ik dan tegen een uur of half acht thuiskom, ben ik helder, energiek en blij. En ik heb de tienduizend stappen ruimschoots aangetikt. 

We zijn dus niet gestopt met wandelen. We wijden er nu, ahum, zelfs onze vakanties aan, en we vinden het fantastisch! We zijn er zomaar mee begonnen en hebben nu Schotland, Zuid-Duitsland en de Dolomieten ‘gedaan’. Of nou ja, stukjes ervan, want met wandelen gaat het gestaag maar wel langzaam. Zeker in heuvel- en bergachtig gebied. 

Lokale heerlijkheden

Maar wat is het een feest om aan zo’n dag te beginnen, om niet te weten wat we zullen aantreffen en keer op keer verrast te worden door overdonderend natuurschoon en lokale heerlijkheden. Laat ik die geneugten vooral niet vergeten. 

Tips voor als je gaat wandelen

Soms is het ook gewoon afzien hoor: als het bloedheet is, er maar geen einde komt aan de weg terug en m’n benen protesteren. Maar toch is ook dat allemaal onderdeel van het plezier, omdat ik weet: straks, ‘thuis’, wacht de beloning: een voldaan gevoel, een opgeruimd hoofd én een Aperol Spritz. 

Dan nog wat praktische tips en zaken, want ik houd intens van praktisch: 

• Wandelen kan altijd en overal
• Op ieder door jou gekozen moment
• Het is niet weer- en seizoengebonden
• Tijdens het wandelen heb je tijd om je gedachten de vrije loop te laten of om naar een podcast te luisteren
• Je hebt er niets of niemand voor nodig 
• Het is super eenvoudig; je zet de ene voet voor de ander en je gaat

Wandel je mee? Veel plezier!