Op naar Italië

Deze zomer brengt ons naar het noordwesten van Italië, naar het plaatsje Cogne in de Aosta vallei. De uitvalsbasis voor het Nationaal Park Gran Paradiso, dat te boek staat als een, inderdaad ‘paradijselijk’ wandelgebied. Zo één dat je als enthousiast wandelaar beslist belopen en gezien moet hebben. 

Hoog in de bergen

Nou, voor dit soort aanbevelingen zijn wij gevoelig hoor. En het is ook precies waar we naar verlangen; hoog in de bergen te zijn, omringd door vergezichten en vooral ver weg van de wereld die we kennen. Even ontsnappen aan de besognes van de politieke wanorde, klimaatverandering en Ali B. En natuurlijk mét alle heerlijkheden die de Italiaanse bergkeuken te bieden heeft, ook daar zijn we gevoelig voor. Kortom: zin in! 

Trillende benen

Met onze wandelavonturen in Schotland, Zuid-Duitsland en de Dolomieten nog vers in mijn geheugen zie ik de dagen die komen gaan haarscherp voor me; het uitstippelen van een route, het afzien van een klim, karnemelk van de boer, rust, ruimte, de onvoorspelbare schoonheid van de bergen en ’s avonds met trillende benen aanschuiven achter een bordje ‘wat de pot schaft’. Ook staan er nog twee steden op de planning en een paar dagen chillen aan een lago. Zin in! 

Grootste krachttoer

De grootste krachttoer voordat we gaan, het verzamelen van alles wat ik voor twee weken nodig denk te hebben, heb ik gelukkig achter de rug; de twee koffers, extra tassen én beide rugzakken zijn gepakt. Jazeker, het concept traveling light bewaar ik voor onze fietsvakanties en hé, we gaan met de auto dus wat ruimte betreft zijn er geen beperkingen, aldus mijn echtgenoot. En we moeten nu eenmaal met alle (weers)omstandigheden rekening houden. Aldus ikzelf. 

Het goede leven

Niet dat we ooit echt slecht weer tijdens onze vakanties hebben gehad, maar dit jaar spookt het nogal in de zuidelijke Alpen dus we houden die ontwikkelingen wel in de gaten. Tot nu toe ziet het er gunstig uit; de regenbuien, modderstromen, en onbegaanbare wegen raken gelukkig niet aan onze bestemming. 

Dreigend wolkendek

Omdat we daar liever niet in één keer naartoe jakkeren, plannen we een tussenstop in Dijon, de toegangspoort tot de Bourgogne, waar het goede leven zo’n beetje is uitgevonden. En een stad met een prachtig historisch centrum. Zin in! 

Als we ‘s avonds de deur uitgaan om ons aan het goede Bourgondische leven te laven, hangt er een dreigend wolkendek boven de stad. Mijn man, geen kenner, kijkt naar boven en voorspelt dat een regenjas niet nodig zal zijn. Tien minuten laten zitten we volledig doorweekt aan ons tafeltje.

Gevarenzone

Die bui lijkt een voorbode te zijn wanneer we de volgende dag vlak voor vertrek voor de zekerheid nog even het nieuws checken. Hè? Lijkt het erop dat onze bestemming nu ook in de gevarenzone zou kunnen liggen, of al ligt?! Nee, het zál toch niet?! Dat zou wel héél toevallig zijn. Ach, misschien valt het allemaal wel mee en maken we ons druk om niks. We gaan gewoon die kant op en voor de zekerheid bel ik even met het informatiecentrum aldaar.  

Onbegaanbare wegen

De dame die ik te spreken krijg, maakt korte metten met onze hoop: ‘No, you cannot come, YOU CANNOT COME! The road to the village is gone! YOU CANNOT COME!’

Ondanks haar heldere taal duurt onze ontkenningsfase nog even voort. We gaan op zoek naar meer nieuws, naar ‘echt’ bewijs van wat we net hoorden, en worden op onze wenken bediend. We zien beelden van enorme watermassa’s, modderstromen en onbegaanbare wegen. Het dorp is volledig afgesloten van de buitenwereld en toeristen worden met helikopters geëvacueerd. Het is een en al chaos, een ramp. 

Ongelooflijke mazzel 

Dat geldt ook voor onze wandelplannen; niks bergen, rust, ruimte en karnemelk. Nadat we een minuut of wat stevig hebben gebaald en twee cappuccino’s verder zijn, want toch alle tijd, beseffen we dat dat onze ‘ramp’ natuurlijk helemaal niets voorstelt vergeleken met de echte ramp voor de mensen daar. Voor de hoteliers, de gidsen, voor iedereen die z’n brood in het toerisme verdient. We kijken elkaar aan en zeggen tegelijkertijd: ‘Wat hebben wij een ongelooflijke mazzel!’