Taboe 

Joep is te zien in de serie Taboes met presentator Robbert Rodenburg. Het taboe wordt al snel duidelijk. Joep is de enige jongen in zijn behandelgroep in de kliniek. In een jaar tijd worden daar in totaal zo’n één à twee jongens met anorexia behandeld. 

Nooit echt mooi

Joep houdt zijn ziekte jarenlang voor zich. Lange tijd weet hij niet dat hij ziek is. Hij schaamt zich, maar denkt ook dat anorexia iets is wat alleen bij meiden voorkomt. Hierdoor denkt Joep nooit aan die diagnose. 

Joep heeft zichzelf nooit echt mooi of aantrekkelijk gevonden. In Taboes laat hij zijn vision board voor 2025 zien, wat iets anders is gelopen dan gehoopt. Want zijn belangrijkste doel is weer kunnen leven in vrijheid.

Anorexia 

Joep heeft anorexia en OCD (Obsessive Compulsive Disorder, een dwangstoornis). Anorexia is een eetstoornis. ‘Maar,’ legt Joep uit, ‘het is mij heel duidelijk geworden dat een eetstoornis niet om eten draait, maar bijna altijd om iets onderliggends.’

Trauma 

Er gaat een lange tijd aan vooraf voordat Joep inziet dat hij hulp nodig heeft. Joep groeit op in een fijn gezin, maar heeft altijd het idee dat hij ‘anders’ is. Hij valt op mannen en wordt op school gepest. Langzaam maar zeker ontwikkelt zijn eetstoornis zich steeds verder. 

Hierover vertelt Joep: ‘De eetstoornis was echt mijn ding, en daar mocht niemand zich mee bemoeien. Als ik erop terugkijk, zie ik dat ik per week precies had uitgewerkt wat ik wanneer deed.’ Joep stippelt tot in de puntjes uit wanneer hij gaat sporten, werken en wandelen. ‘Ik deed alles zo zorgvuldig en precies, om maar niet bij mijn gevoel te hoeven komen. Zodra iemand zich daarmee bemoeide, snauwde ik diegene af. Ik voelde de pijn in mijn lichaam, maar negeerde dat. Een jaar lang had niemand dat door.’ 

Eén boterham gegeten 

Joep herinnert zich het als de dag van gister dat hij realiseert dat het op deze manier niet verder kan. Hij vertelt: ‘Het was op een zaterdag, begin januari. Ik was de hele dag op stap, had bij korfbal gekeken en zelf nog gespeeld. Toen ik ‘s avonds thuiskwam, had ik één boterham gegeten.’ Joep heeft het koud, zoals bijna altijd. ‘Het voelde alsof er lood in mijn benen zat, ik kon nauwelijks lopen. Mijn evenwicht was weg en ik stond voor de kachel.’

Hij wil eigenlijk weer door naar vrienden om drankjes te doen, waarop zijn ouders vragen of dat wel handig is op een lege maag. Joep: ‘Ze vertelden me toen dat hen de laatste tijd een aantal dingen waren opgevallen en of ik niet bang was dat het erger zou worden. Ik zei: ik denk dat het al iets ergs is. Pas toen ontstond er een ingang voor hulp.’ 

Eindelijk huilen

En zo neemt Joep de moedige stap om hulp te zoeken en te accepteren. Hij gaat naar een kliniek waar hij nu ruim twee maanden is. Van de gemeenschappelijke ruimtes is het vijf minuten lopen naar een ander gebouw, waar zijn kamer is. Maar Joep moet met het busje om zijn beweging te beperken. 

Sinds Joep professionele hulp krijgt, kan hij zijn eetstoornis van zijn gezonde verstand scheiden. Joep vertelt: ‘Mijn ziekte neemt nog vaak de overhand, maar ik kom er hier in de kliniek achter waar ik het voor doe en dat ik volledig tegen mijn eetstoornis moet ingaan. Ik leer waar mijn probleem vandaan komt en hoe lang het al speelt. Zo heb ik voor het eerst sinds tijden gehuild, een gevoel dat ik sterk had onderdrukt.’

‘Van mezelf houden’ 

Joep ziet de behandeling als een opstapje om erna verder te groeien op mentaal gebied. ‘Als ik hier wegga, ben ik niet hersteld. Ik denk zelfs dat ik altijd gevoelig voor mijn eetstoornis blijf. Maar ik werk aan manieren om hiermee om te gaan en wil niet dat het nog zo mijn dagelijks leven belemmert.’  

Hij vervolgt: ‘Ik hoop dat ik een beetje van mezelf kan gaan houden en vrijheid mag ervaren. Ik wil voor mijn plezier leven en op gevoel kunnen eten.’ 

(Tekst loopt door onder het vision board van Joep.)

Krachtig om hulp te vragen

Joep is erachter gekomen dat het niet erg is om als man om hulp te vragen. Hij vertelt: ‘Je staat er niet alleen voor, ook al voelt dat soms zo. Hier in de kliniek waar ik met alleen meiden zit, voelt het nog steeds alsof ik mij moet bewijzen. Maar het wordt mij duidelijk dat het voor mij even lastig kan zijn als voor hen.’

Joep vindt het vragen om hulp juist een soort kracht: ‘Je hoeft je daar niet voor te schamen. Veel mannen denken dat het een zwakte is, terwijl het eigenlijk het tegenovergestelde is. Het advies wat ik aan anderen wil geven, wil ik ook aan mezelf geven.’ 

Vrijheid 

Joep voelt alsnog schaamte en taboe rond het onderwerp anorexia. Dat is niet zomaar weg. Maar zijn vision board voor 2026 belooft mooie dingen: ‘Kracht, keep going, loslaten lost op, en vrijheid.’

Taboes is op 18 december te zien op NPO start en op 22 januari om 21.25 uur te zien  op NPO 3.