Verschilmaker Yljo: 'Vluchtelingen helpen is doodnormaal'
De verschilmaker Yljo van Donselaar woont met zijn gezin naast het asielzoekerscentrum van Ter Apel. Wat hij daar zag, inspireerde hem om zijn hulp aan te bieden.
“Het was een chaos. Wij begonnen met ijsjes uitdelen en later water, koffie, thee en dekens,” vertelt Yljo van Donselaar (30) over de zomer van 2022. Yljo die met zijn gezin naast het aanmeldcentrum in Ter Apel woont, zag hoe het totaal uit de hand liep rondom het AZC, waar asielzoekers onder open tentdoeken of onder de blote hemel moesten slapen.
“Ik was niet trots op ons land op dat moment”, zegt Yljo. Nederland kampte op dat moment met een ongekende asielzoekerscrisis. Yljo, die zelf groepsbegeleider is van mensen met een verstandelijke beperking, besloot te gaan helpen. Met zijn kalme uitstraling en ervaring als zorgverlener was hij dag in dag uit te vinden bij het AZC.
Hij werd daarbij ook regelmatig geholpen door enkele van zijn cliënten. Over de bevlogenheid van deze Verschilmaker praat Kruispunt ook met zijn vrouw en ouders en met enkele vluchtelingen met wie hij een persoonlijke band kreeg.
'Ik was niet trots op ons land op dat moment'
Huize Henricus
‘Huize Henricus’, waar Yljo werkt, wordt gerund door zijn ouders Peter en Ingrid. In KRO-NCRV Kruispunt De Verschilmakers komt ook de andere kant van zijn tomeloze inzet voor vluchtelingen aan bod. Zijn ouders en zijn vrouw Mandy begrijpen dat Yljo zijn hart volgt, maar maken zich ook regelmatig zorgen, omdat hij er dag en nacht mee bezig was vorige zomer. “Het ging eigenlijk te ver”, zegt Mandy, “maar het was voor hem moeilijk te verkroppen dat onze eigen kinderen in hun warme bedjes lagen en een paar honderd meter verderop kindjes buiten in de kou moesten verblijven. Hij kon niet stoppen.”
'De vraag zou eigenlijk moeten zijn waarom je het niet zou doen'
Vooral nu er weer een opvangcrisis in het voorjaar dreigt aan te komen, vragen zijn ouders zich af hoe Yljo zijn werk in Huize Henricus gaat combineren met de hulp aan vluchtelingen. In hun ogen moeten er keuzes worden gemaakt, maar ze begrijpen hun zoon wel.
Yljo is in deze maanden alweer druk bezig om het verschil te kunnen maken, als de nood te hoog wordt. De opslag ligt inmiddels alweer aardig vol met slaapmatjes, slaapzakken en andere hulpgoederen.
Als Yljo de vraag krijgt waarom hij vluchtelingen helpt, is hij oprecht verbaasd. “Een rare vraag”, vindt hij, “want de vraag zou eigenlijk moeten zijn, waarom je het niet zou doen. Het is namelijk doodnormaal”.
