Overgeven aan het donker

Waarom heb ik dit nooit eerder gedaan, vraag ik me af als ik fris en uitgerust ontwaak na een nacht slapen in de openlucht onder de sterren. Natuurlijk, ik heb wel eens gekampeerd. Maar dat is toch niet hetzelfde, dan onder de blote hemel. Dat stuk tentstof tussen jou en universum is namelijk een dikke visuele filter. De ervaring zit hem juist in de overgave aan de donkerte, jezelf blootstellen aan dat overweldigende universum, die oneindige sterrenhemel die als het ware als een deken boven je hangt. 

Ik lig op een veldbedje in een bivakzak met daarin een slaapzak. Verspreid op het 1,5 hectare landgoed van onze gastvrouw Ingrid Koetzier liggen nog drie andere dames. Ze zijn ver genoeg bij mij vandaan om deze ervaring alleen te ervaren en dichtbij genoeg om de veiligheid van een groep te voelen. 

Pikkedonker

Het is inmiddels 1 uur ‘s nachts en het is pikkedonker en stil. Althans, in de mensenwereld is het stil. De natuur produceert nog volop geluid en leven. Het is een heldere hemel vannacht, waardoor de sterren goed zichtbaar zijn. De eerste sterren van de avond kon ik op één hand tellen, maar al snel werden het er honderden, toen duizenden en nu zijn het er ontelbaar veel.

Met open mond en grote ogen kijk ik verwonderd naar boven. De verwondering en bewondering houden niet op. Het is overweldigend, misschien zelfs een tikkeltje beangstigend omdat een gevoel van nietigheid me bekruipt. In verhouding tot dit oneindig immense heelal stel ik he-le-maal niks voor. Dat is alles en ik ben niets. Of…toch… niet? 

Mysterieus sterrenveld

Ken je die sneeuwbollen die je schudt waarna de sneeuwvlokjes langzaam neerdwarrelen? Net zoals die sneeuwvlokjes verdwijnen langzaam maar zeker ook mijn gedachten, mijn zorgen, mijn vragen en mijn ratio. De ruimte en afstand tussen mij liggend op dat veldbedje en het mysterieuze sterrenveld boven me wordt steeds kleiner. Langzaam maar zeker voelt het alsof ik samensmelt met die glinsterende massa boven mij.

Kikkers en vleermuizen

Ik hoor het luide kikkerconcert naast mij in de sloot, zie af en toe een vleermuis vliegen en ik voel het zachte briesje over mijn wangen. Ik ben nog steeds hier op planeet aarde. Maar ik ben ook daarboven, tussen de sterren. Hoe kun je op twee plekken tegelijk zijn? Misschien wanneer besef van tijd en plaats verdwijnt of wanneer zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen… ‘When you go beyond time and space’. We worden een eenheid. Beter gezegd: ‘We zíjn een eenheid’.

Mijn hoofd is leeg. Mijn hart is vol. Vol in verbinding met alles om mij heen. Oordeelloos en zonder angst of verlangen. Het is goed. Alles is goed. Op dit moment. Want dit ‘hier’ is alles wat er nú is. En ik maak er deel van uit. Al is het een heel klein deeltje. Met dit heerlijke gevoel worden mijn ogen zwaar en val ik in slaap. Een diepe slaap. 

Ontzettend nodig plassen

Als ik wakker word is het al licht. De zon is net opgekomen. Ik moet ontzettend nodig plassen, dus kruip uit mijn slaapzak en loop richting een paar struiken. Onze gastvrouw zei dat we buiten mochten plassen. Ik doe mijn ding, kruip terug in mijn slaapzak en probeer weer verder te slapen. Lukt niet. Ik ben klaarwakker en uitgerust. Op mijn telefoon zie ik dat het pas 05.30 is. Ik heb amper vijf uur geslapen en tóch voel ik me fris en vol energie. Alsof het universum me met haar superbatterij heeft opgeladen vannacht. 

Ik blijf nog even lekker liggen met mijn ogen open en geniet van wat de ochtend mij wil laten zien. Het is prachtig en fijn. Mijn hoofd is nog steeds leeg en dat bevalt me prima. Ik hoop dat ik dit gevoel nog lang met me mee kan dragen. Een leeg hoofd en een volle, opgeladen ziel.