Wereld vol elfjes

Laatst was ik in de Efteling. Als klein meisje maakte deze plek een verpletterende indruk op me. En dan vooral de Droomvlucht, waarin je in een gondel zweeft door een wereld vol elfjes, trollen en zwevende kastelen. Hoe ik me daar voelde als kind, zo heb ik me later eigenlijk nooit meer gevoeld.

Kinderlijke betovering

De Droomvlucht staat voor mij symbool voor kinderlijke betovering. Een werkelijkheid die in mijn jeugd levensecht, tastbaar en dichtbij voelde, maar naarmate ik ouder word steeds verder weg lijkt te drijven. Soms lijkt het wel of alles in mijn leven een zoektocht is naar het terugvinden van die kinderlijke betovering. Ik zoek het in boeken, muziek, in de liefde, in religie en spiritualiteit. Je zou het vluchtgedrag kunnen noemen, maar ik zie het vooral als een sterk verlangen naar echtheid, naar thuiskomen.

Echtheid delen

Helaas was De Droomvlucht als volwassen vrouw heel anders. Mijn brein bleef maar ratelen: ‘wat gaan we hierna doen?’ ‘Ik moet straks wel op tijd de bus halen naar het station’ en: ‘vinden mijn vrienden het eigenlijk wel leuk?’ Ik was niet écht daar, op die plek waar ik als kind zo vaak in vervoering raakte. Ik zat in mijn hoofd, iets waar veel volwassenen aan lijden. Een beetje beteuterd liep ik de attractie uit. Na afloop dronken mijn vrienden en ik nog een kop koffie en ontstond er een mooi gesprek nadat ik mijn ervaring in de droomvlucht met hen deelde. Een echte ontmoeting. Weliswaar geen kinderlijke betovering, maar wel fijne mensen om de echtheid mee te delen.

Foto: Wikipedia.