33e Zondag door het jaar (b)

Plebaan Vincent Blom

Sint-Janskathedraal te Den Bosch



Lezingen:

Daniël 12, 1-3

Hebreeën 10, 11-14.18

Marcus 13, 24-32



De eerste christenen leefden in de grote verwachting van de wederkomst des Heren: de parousia. In heftige beelden schets Jezus ons vandaag hoe Hij op het einde der tijden deze wereld zal binnentreden. In zijn woorden weerklinkt de profetie van Daniël uit de eerste lezing. Confronterende woorden voor de mens in de 21e eeuw die graag zelf de loop van de tijd en de geschiedenis wil bepalen en daarmee voor Gods leiding in en over onze wereld geen plaats heeft in zijn denken en handelen.



Christenen leven vanuit een andere werkelijkheid al kennen ook zij dag nog uur waarop de Mensenzoon zal wederkeren. Echt christelijk leven is weten en geloven dat je onderweg bent naar een definitieve toekomst. Maar die toekomst begint reeds hier op aarde, in het hier en nu, in het leven van iedere dag.



Broeders en zusters, de manier waarop wij als christenen leven, is bepalend voor wat onze toekomst zal zijn wanneer de Heer wederkomt, om zoals we dat in onze geloofsbelijdenis uitspreken, te oordelen de levenden en de doden.



Bij dit alles moet ik denken aan een pelgrimage die ik begin vorige maand naar Assisi mocht maken. Met zo’n dertig broeders en zusters van de Ridderorde van het H. Graf van Jeruzalem liepen we een week in het voetspoor van een bijzondere man: Francesco. Franciscus die leefde eind 12e, begin 13e eeuw.



We bezochten in Assisi, en in het omliggende gebied, plaatsen met zijn leven verbonden. In de oude stad hielden we stil op een pleintje voor het bisschoppelijk paleis waar deze welgestelde jongeling in 1206 een radicale keuze in zijn leven maakte. Tot dan toe had hij in grote welvaart mogen leven als zoon van een rijke koopman, bestemd om de zaak over te nemen, goed gekleed en graag gezien.



Franciscus breekt met alles wat hij heeft en met alles waaruit hij tot dan toe leefde. Ten overstaan van de bisschop en het samengestroomde volk ontdoet hij zich van zijn fraaie kleding en deed afstand van al zijn bezit. Zo brengt hij in praktijk wat het evangelie ons voorhoudt: je manier van leven hier op aarde is bepalend voor je toekomstige leven, je eeuwig leven. Franciscus begint een leven van armoede, boetvaardigheid en naastenliefde.



Twee ervaringen liggen aan deze bekering ten grondslag: De ontmoeting met een melaatse en de opdracht die Franciscus in het kerkje van San Damiano van Christus zelf ontving om de Kerk weer te brengen bij haar eigenlijke missie: het evangelie in al z’n radicaliteit volgen en in praktijk brengen.



Broeders en zusters, Paus Franciscus weet zich aangesproken door deze heilige uit Assisi, wiens naam hij in 2013 koos bij de aanvaarding van zijn pausschap. Een naam met een missie. Daarom is deze voorlaatste zondag van het liturgisch jaar door Paus Franciscus uitgeroepen tot wereld-dag van de armen. Armen, armoede, ze zijn onder ons, ook vandaag.



Armoede in lichamelijke en materiële zin, maar ook de geestelijke armoede mag ons zorgen baren. Voor beide vormen van armoede wordt vandaag onze aandacht en ons gebed gevraagd in het vertrouwen dat wie arm is naar aardse maatstaven, rijk is bij God.



Broeders en zusters, Franciscus van Assisi verkoos de armoede, zo mochten wij vorige maand als pelgrims ervaren toen wij in zijn voetstappen zijn getreden. Hij was opgegroeid als een rijke jongeling maar ervoer een geestelijke armoede. Hij koos voor de armoede, voor een leven van onthechting en afstand doen van geld en goed. Hij koos de armoede om zo de rijkdom van God te ervaren.



Dat wij gesterkt door het voorbeeld en het getuigenis van de heilige Franciscus ook zelf nieuwe en andere keuzes durven maken en leven in de verwachting van de wederkomst des Heren.