Verkondiging door mgr. Jan Hendriks vanuit de Kathedrale Basiliek St. Bavo te Haarlem.
Allerzielen, 2 november 2025
Lezingen:
Jesaja 25, 6a.7-9
Apocalyps 21, 1-5a.6b-7
Lucas 23, 33.39-43
Misschien is wel het allerbelangrijkste in het leven dat je uitzicht hebt.
Als we geen uitzicht meer hebben, geen toekomstperspectief, als alles duister is, hoe moet je dan verder?
Ik denk dat velen van ons hebben ervaren hoe belangrijk het is dat je dan dat je niet in jezelf opgesloten blijft zitten, er iemand is die in je leven wat licht laat schijnen.
Er zijn gelukkig hulplijnen en hulpverleners en ook in de parochie is er iemand die je een helpende hand kan bieden, Dan is het fijn dat je ergens bij hoort, bij een gemeenschap, en verbonden bent met God, Zijn liefde gaat ervaren.
Als alles duister is, heb je geen uitzicht, zie je het niet; toch is dat uitzicht er wél.
In deze kathedraal is het de koepel, die het hemelse Jeruzalem verbeeldt.
Die koepel wil zeggen: er is uitzicht. Verdriet, pijn en gemis hebben niet het laatste woord.
Je laatste beslissing zal en moet niet zijn: “dan maar dood, dat is het einde”, maar die mag zijn: “Ik kies het leven”, want we zijn bestemd en geschapen om te leven en ooit helemaal gelukkig te zijn op een manier die we ons op aarde niet kunnen voorstellen.
Nee, de hemel is niet dat je aan lange tafels rijst eet met gouden lepels van gouden borden, of welke andere kinderlijke voorstelling ook; de hemel is dat je vervul bent van geluk, omdat je mag leven in het licht van de verrezen Heer, je zult God zien van aangezicht tot aangezicht.
We vieren op deze dag de gedachtenis van Allerzielen, we denken aan onze overleden dierbaren en aan ons eigen heengaan: “Heden ik, morgen gij, gedenk te sterven”, staat op de toegangspoort van een kerkhof.
We bidden voor de overledenen en op vele begraafplaatsen worden lichtjes ontstoken.
Want om ons heen vallen wel de bladeren, die ons herinneren aan de sterfelijkheid van al wat bestaat en de dagen worden korter, er is meer donker en duisternis, maar ook straalt voor onze ogen het licht van de hoop. Het is zoals wanneer je in een donker bos loopt, niet weet waarheen je moet gaan en dan plots in de verte een lichtje ziet: daar is leven, daar zijn mensen, daar moet ik heen.
Zo is het ook voor ons: Allerzielen is niet alleen maar een droevige dag - al kunt u misschien juist vandaag een dierbare mens heel erg missen -.
Het is vooral een dag van hoop en vertrouwen. Het is niet waar dat deze wereld en ook wijzelf die zo mooi geschapen zijn, alleen maar voor dood en de vernietiging bestemd zijn. Dat zou betekenen dat uiteindelijk alles zinloos is. Maar zo is het niet!
De schoonheid die wij zien en ervaren - van de schepping, van een geboorte, van een mens of van wat mensen tot stand hebben gebracht - dat alles is een teken van een zin en betekenis, een belofte van toekomst en vervulling.
Soms gebeurt het dat mensen heel negatief over zichzelf denken, ook dat kan een reden zijn om alles donker in te zien, geen uitzicht te zien: ik ben niks waard, ik ben niet goed genoeg, ik deug nergens voor.
Het antwoord van Jezus - dat het antwoord van God zelf is - hoorden we vandaag in het evangelie: naast Jezus onze Heer hingen twee misdadigers. De één spotte en hoonde de Heer. Je hebt van die mensen die altijd maar weer hun niet-geloven moeten bevestigen.
Wat bezielt hen?
Maar er hing naast de Heer ook een ander; die was een misdadiger, maar één die zich bewust was dat hij het ernaar had gemaakt om zo’n straf - de kruisdood - te krijgen.
Zijn gebed was heel simpel: “Denk aan mij....”.
Jezus dacht aan hem. Het antwoord van de Heer was zo hartelijk, verwelkomend: “Vandaag nog zult je met Mij zijn in het paradijs”. Wat je ook hebt gedaan, ook al denk je niet goed over jezelf: Hij zal je niet in de steek laten.
Ook bij een zwaar kruis, is er dat uitzicht: het paradijs!
Heer, geef alle overledenen de eeuwige rust. Het eeuwig licht verlichte hen.
Mogen zij rusten in vrede!
