3e zondag door het jaar (b)
St. Jozefkerk, Waubach-Landgraaf
Pastoor Harry Notermans

Jona 3, 1-5.10
1 Korintiërs 7, 29-31
Marcus 1, 14-20

Sinds een paar weken is op NPO3 een interessante serie te zien over de groeiende positie van China in de wereld. Documentairemaker Ruben Terlou spreekt vloeiend Chinees (voor zover ik dat kan beoordelen) en knoopt zo talloze interessante contacten een.
U weet waarschijnlijk ook dat je voor een vreemde taal niet genoeg hebt aan kennis van woorden alleen. Zeker in het Chinees kan een woord door verschillende klanken totaal andere betekenissen krijgen. Cést le ton qui fait la musique, zogezegd.

Precies in die sfeer heb ik me afgevraagd: op welke toon heeft Jezus de vissers aan de oever van het meer geroepen? Het was niet alleen een roep, maar vooral een oproep. De eerste apostelen hebben in dat ene woord van Jezus hun hele levensroeping verstaan. Want hoe kan het anders dat ze onmiddellijk alles achterlaten, zelfs hun collega’s, zelfs hun vader, om Jezus te volgen?

Plotseling alles achterlaten – ja, dat gebeurt bij acute dreiging. Wanneer een wervelstorm is aangekondigd of een vulkaan op uitbarsten staat. Wanneer er dreiging is van oorlog of terrorisme. Dan laten mensen alles achter om het vege lijf te redden.

De profeet Jona moet de mensen van Nineve oproepen. Laat alles achter! Niet zozeer hun huis of hun stad of dorp. Maar ze moeten hun levensstijl achter zich laten.
Nineve is voor ons gevoel een vergeten plaats van lang geleden. Maar in die dagen was het de metropool van de wereld – drie dagreizen had men nodig om er doorheen te trekken. Nineve was het handelscentrum waar rijkdom en aanzien samenkwamen, het New York van die tijd. Maar de koning die er heerste was ook een plunderaar en moordenaar.
Cynisch genoeg ligt Nineve direct naast Mosul, dat wij kennen van de ongerechtigheid uit onze tijd.

Als je leeft uit egoïsme, voor de overvloed en de protserigheid, dan richt je je eigen leven te gronde en ook de wereld om je heen. Hoogste tijd om je te bekeren en nu alles achter te laten, is de oproep van Jona. Een oproep die ook in onze tijden bekend voorkomt.

En de mensen van Nineve geven gehoor aan Jona’s oproep, de koning als eerste. Zij laten achter zich wat niet goed is.
De apostelen laten achter wat wel goed is; een goedlopend bedrijf, zelfs hun familiekring. Precies zoals Paulus aan de christenen van Korinthe voorhoudt; heb je iets gekocht, doe alsof je geen eigenaar bent, ja, ben je getrouwd, weet dat God zelfs dan nog een plek hoger komt.

Het goede van dit leven zien in het licht van Hem die nog beter is. Want als met Jezus het Rijk van God aanbreekt, dan laat je daarvoor alles liggen.
Wat kan een woord van God tot stand brengen. Wat kan Gods woord een mensenleven voorgoed veranderen.

Alleen: het antwoord laat God aan de mens zelf over. De mensen van Nineve hadden ook bij het oude kunnen blijven. Sterker: de profeet Jona zelf is eerst eigenwijs en loopt weg voor zijn roeping. Wat wij juist hoorden is plan B, als God Jona opnieuw heeft opgeroepen, dan gehoorzaamt hij.
Ook de apostelen hebben geantwoord op Gods woord. Ze zijn woordvoerders van zijn liefde tot de uiteinden der aarde. Wij geloven dat de Bijbel, Gods Woord, precies zo een dialoog is tussen God en mens.

God heeft gewijde schrijvers geïnspireerd, aangezet tot schrijven. Maar het is hun taal, hun woordenschat, hun tijdsgewricht en hun leefwereld van waaruit ze schrijven.
Gods Woord is geen boek van lang geleden maar een oproep om met Hem in dialoog te zijn, iedere dag van ons leven.

Wat prachtig dat God ons zo serieus neemt, als zijn gesprekspartners. Dat Hij ons wil aanspreken in de situatie van ons leven, hier en nu.
Dat ons leven elke dag een antwoord mag zijn op zijn goedheid.