Verkondiging door pastoor Paul Verbeek
Beloken Pasen, 7 april 2024
Onze Lieve Vrouw van Lourdeskerk te Bergen op Zoom

Lezingen:
Handelingen 4, 32-35
1 Johannes 5, 1-6
Johannes 20, 19-31

Raak de wonden aan!

Lieve mensen!
Dat zegt Jezus tegen Thomas in het Evangelie van vandaag. Hij zegt het ook tegen u en mij vandaag.
Thomas Halik heeft over zijn naamgenoot een heel mooi boek geschreven. Conclusie van dat boek is dat we de apostel Thomas pas na kunnen zeggen: Mijn Heer en mijn God als ook wij de wonden van Jezus onze Heer aanraken.
Ook na de Verrijzenis blijven de wonden van de Heer te zien. Deze zijn niet uitgewist.

Jezus heeft door zijn marteling en lijden de schulden en zondelast van alle mensen op zijn schouders genomen. Zo groot is zijn liefde voor ons. Dat is niet te vatten. Dat gaat ons verstand, in ieder geval dat van mij te boven. Hoe ver kun je gaan? Dit kan alleen de Zoon van God: Jezus de Christus.
We kunnen de volheid van Pasen pas vieren als we onze ogen voor de pijn van de wereld niet sluiten.
Pijn, lijden en verdriet kunnen we niet ontlopen. Het is gekoppeld aan ons mens zijn. Maar Jezus is onze tochtgenoot vanuit zijn niet te vatten compassie met ons.
Compassie is meer als meeleven en meelijden. Het is barmhartigheid die goddelijk is. Door de kruisweg die Jezus gegaan is, gaat Hij met ieder van ons mee op onze levensweg. Hij zal onze last dragen, zelfs als je je helemaal alleen op de wereld voelt.
Ons geloof kan hierdoor een enorme krachtbron worden op onze weg door het leven. Het geeft ons een veerkracht die anderen aan het denken zet.

Aan het begin van de Goede Week was ik geraakt door een bijzondere ontmoeting met een goede vriendin van bijna 98. Onze band is gekomen door haar dochter die ik mocht ontmoeten bij mijn eerste bedevaart naar Lourdes. Je kind op jonge leeftijd moeten verliezen door de dood slaat een grote wond. Haar moeder heeft die wond nooit ontlopen, maar aangeraakt.
Ze wist haar dochter nabij over de lichamelijke dood heen en ook haar man. In het verpleeghuis hebben ze een prominente plaats en ze praat dagelijks met hen. Op het dressoir staat het kruis van haar ouders uit 1920. Ze is er erg aan gehecht. Als ze alleen is, kijkt ze of naar de Heer of naar haar man en dochter.

Ze verlangt naar het thuiskomen bij hen, maar blijft dapper hier vanwege de andere leden van haar gezin. Haar geloof geeft haar de kracht om de weg te gaan. De Heer is haar nabij in zijn barmhartigheid. Het beschadigde Heilig Hart-beeld op tafel is hier het teken van. Die lieve vriendin is voor menigeen doorgeefluik van zijn barmhartige liefde.
Dat zijn ook al die mensen in zorgzame beroepen op de plaatsen die door oorlogsgeweld getroffen worden. Met gevaar voor eigen leven raken ze de wonden aan van medemensen om ze te helen. Ze doen mij de woorden van Thomas uitroepen: Mijn Heer en mijn God !

Zo laat God zijn compassie zien met zijn mensen
Moge Hij ons kompas blijven op weg naar de overkant!