Anita Witzier heeft meer dan 30 programma's gepresenteerd en ook als columniste timmert ze aan de weg. Dit keer staat ze stil bij haar rol als moeder. Anita realiseerde zich onlangs dat ze in nóg weer een nieuwe fase als moeder is gekomen: de-al-jaren-na-het-uit-huis-fase.
Eigen levens
Mijn kinderen zijn al lang en breed de deur uit. De één wat langer en breder dan de ander, maar beide zodanig lang en breed dat er van een regulier wekelijks, tweewekelijks, dan wel maandelijks weekendbezoek geen sprake meer is. Er is wel sprake van eigen levens. Echte eigen levens elders waarin mijn rol als praktiserend ouder steeds kleiner is geworden.
Het is de fase waar je als ouders een kinder-, puber-, en adolescentenleven lang naar toe hebt gewerkt. Alles en nog veel meer om ervoor te zorgen dat het kroost op een gegeven moment het leven zelf kan leven: het uiteindelijke doel van de hele onderneming die het ouderschap is.
'Mijn rol als praktiserend ouder is steeds kleiner geworden'
Een nieuwe fase
Een verrassing is het dan ook nauwelijks te noemen. Toch stond ik daar tijdens het verschonen van poepluiers, de eindeloze zwemlessen en het beantwoorden van steeds ingewikkeldere (levens)vragen niet per se bij stil. Het is meer dat ik me nooit heb gerealiseerd dat er nóg een fase zou komen, deze de-al-jaren-na-het-uit-huis-fase.
‘Mam, ik heb een kamer gevonden’
Dat ze het nest een keer zouden verlaten stond als een paal boven water, dat was de fase waarvan ik wist dat die zou komen. Al moet ik zeggen dat het mij beide keren als een donderslag overviel: ‘Mam! Ik heb een kamer gevonden!’ Die vreugde deel je natuurlijk, ik weet namelijk nog heel goed hoe opwindend ik het zelf vond om op kamers te gaan, maar ondertussen deed deze mededeling mijn hart toch even stilstaan. Omdat ik wist: dit is de zin die een einde maakt aan tal van alledaagse vanzelfsprekendheden. Dit is de zin die zowel het einde als het begin van een tijdperk aankondigt.
'Dit is de zin die zowel het einde als het begin van een tijdperk aankondigt'
Geen gehaast meer
Dat tijdperk is dus al een tijdje aan de gang, en zo hoort het ook. Het is de natuurlijke gang van zaken. Want al betekende het de afwezigheid van een stuk minder reuring en gezelligheid, het bood ook een hoop ruimte en vrijheid. Minder gejaag en gehaast. We voelden ons niet lullig meer als we in het weekend iets te lang op het terras zaten. En we konden rustig een film afkijken, omdat er geen huiswerk overhoring wachtte of vriendinnenlogica geïnterpreteerd moest worden. Lekker hoor!
Ondertussen bleven er op afstand nog genoeg aan moederlijke taken over in de vorm van bijsturing, bijstand (al dan niet financieel) en goede raad. En hun kamers bleven nooit lang onbeslapen. Meer lusten, minder lasten en ik deed als moeder nog hartstikke mee!
'Ze leiden levens waar ik niet langer meer verantwoordelijk voor ben'
Definitief loslaten
En nu zijn we dus weer een fase verder, dat kwartje is inmiddels gevallen. De fase van het definitief loslaten van het ‘kind’ en het aanvaarden van de volwassenen die ze zijn inclusief de levens die daarbij horen. Een proces waar ik middenin zit.
Deels gaat het vanzelf. Er wordt steeds minder vaak een beroep op me gedaan, ik ken nu echt niet al hun vrienden meer en de laatste keer dat er eentje bleef slapen is… nou ja, zó lang geleden alweer. Ze leiden levens waar ik niet langer meer verantwoordelijk voor ben en waarover ik niets te zeggen heb (over wennen gesproken).
Natuurtalent
Hun nieuwe levensfase vraagt ook weer iets anders van mij als moeder: voor nu is dat accepteren dat ze het leven op hun manier invullen én daar vertrouwen in te hebben. En al zeg ik het zelf, het gaat me best goed af. Ik ben dan ook benieuwd hoeveel van die fases er nog komen, want hun moeder blijf ik natuurlijk tot aan mijn dood.
